ഒരു ബാംഗ്ലൂർ വാരാന്ത്യം 6 [Santhosh Nair] 981

ഒന്ന് നടക്കാൻ പോകാം എന്നുണ്ടായിരുന്നു. അച്ഛനും കൊച്ചച്ഛനും അല്പം റസ്റ്റ് എടുക്കണം, അമ്മാവനോട് സംസാരിക്കണം എന്ന് പറഞ്ഞു. അവസാനം എല്ലാരും കൂടി പാവം ശ്രീയെ എന്റെ കൂടെ തള്ളി വിട്ടു. ഞങ്ങൾ ചുറ്റി നടന്നു പറമ്പോക്കെ കണ്ടു വന്നു. 24 മണിക്കൂറുകൾ നന്നായി വർത്തമാനം പറഞ്ഞു വന്ന ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ പെട്ടെന്നൊന്നും സംസാരിക്കാനില്ലാത്തപോലെ, പക്ഷെ മനസ്സുകൾ തമ്മിൽ സംസാരിക്കുന്നുണ്ട് താനും. ഇടയ്ക്കു കണ്ണിൽക്കണ്ണിൽ നോക്കുന്നു.

സാധാരണ പുളിയിലക്കര നേരിയതും, ബ്ലൗസും, മുത്തുമാലയും,കൈകളിൽ ഈരണ്ടു കുപ്പിവളകളും, കാലിൽ വെള്ളിപാദസരവും. നെറ്റിയിൽ ചന്ദനക്കുറിയും. ചെറിയ നെറ്റിയും പുരികങ്ങളും, കണ്ണ് മാത്രം നേരിയവര കൊണ്ടു വാലിട്ടിട്ടുണ്ട്. ഒതുങ്ങിയ ശരീരം, എന്റെ മൂക്കുവരെ അവൾക്കു പൊക്കമുണ്ടെന്നു തോന്നുന്നു. ഒരു ശാലീന സുന്ദരി എന്ന് പറയാം.

“ശ്രീ നീയൊരു സുന്ദരിയാണ് കേട്ടോ. നീ ബ്യൂട്ടി പാർലർ ഒന്നും പോകാറില്ല? “. അവൾ നാണത്തോടെ മന്ദഹസിച്ചു “ഇല്ല ഏട്ടാ, ഇതുവരെ ഇല്ല”.
പടിഞ്ഞാറ് നോക്കി പോകുന്ന സൂര്യന്റെ കിരണങ്ങൾ അവളുടെ മുഖത്തെ തുടുപ്പിനു അല്പം കൂടി സ്വർണ നിറമേകി. അപ്പോഴേക്കും ഞങ്ങൾ വീടിനു പിറകിലുള്ള തെങ്ങിൻ തോപ്പിലൂടെ നടന്നു കുളക്കരയിൽ എത്തിയിരുന്നു. വൈകിയതിനാൽ ജോലിക്കാരെല്ലാം പോയിരുന്നു. അടുത്തുള്ള കല്ലിൽ ഞങ്ങൾ അഭിമുഖമായി ഇരുന്നു. സംസാരിക്കാൻ ഉണ്ട്, എന്നാൽ ഒന്നും സംസാരിക്കാനാവുന്നില്ല. കുറെ നേരം കണ്ണിൽ കണ്ണിൽ നോക്കി ഇരുന്നു.

“വാചാലം എൻ മൗനവും നിൻ മൗനവും..” ഞാനറിയാതെ പാടിപ്പോയി. അവളുടെ കൊള്ളുന്ന ആ അത്തം നക്ഷത്ര ചിരി. “ഏട്ടൻ ഭയങ്കര റൊമാന്റിക് ആണല്ലോ. സീരിയസ് ആണെന്നാണ് ഞാൻ ആദ്യമൊക്കെ കരുതിയത്”.
ഞാൻ ചിരിച്ചു. അവൾക്കെന്തോ എന്റെ ചിരിയും ഇഷ്ടമാണെന്നു മനസ്സിലായി.

എനിക്ക് പണ്ട് മുതലേ ക്ലീൻ ഷേവ് ആണ് ഇഷ്ടം. ലേശം കഷണ്ടി കയറിയിട്ടുള്ളതുകൊണ്ടു തന്നെ മുടി പറ്റെവെട്ടിയിരിക്കും, പണ്ടത്തെ നായന്മാരെപ്പോലെ ലേശം കുടുമ്മി ഉണ്ട് (പാരമ്പര്യം വിടാൻ പ്ലാനില്ല). എന്റെ ചെറുവയസ്സിൽ അച്ഛൻ കുത്തിച്ചിട്ട കടുക്കൻ ഇപ്പോഴും ഉണ്ട്. ഇതിന്റെ കൂടെ സാമാന്യം നിറവും ഉള്ളതിനാൽ ഒരു അമ്പലവാസി ലുക്ക് ഉണ്ട്. അതൊക്കെയും പിന്നെ സാംബാർ ഇഡലി പ്രിയൻ ശുദ്ധ വെജിറ്റേറിയൻ എന്നീ ഗുണഗണങ്ങൾ കൊണ്ട് സമ്പന്നനുമായതിനാൽ പട്ടർ എന്നൊരു വിളിപ്പേരും പണ്ടേയുണ്ട്. എനിക്കതല്പം ഇഷ്ടവുമാണെന്നു കൂട്ടിക്കോളൂ. ഫാഷൻ സംബന്ധമായ വേഷം കെട്ടലുകൾ എനിക്ക് ആവശ്യമാണെന്ന് ഒരിക്കലും തോന്നിയിട്ടില്ല, ആരോടും അസൂയയും ഇല്ല.
കൂട്ടുകാരായി കിട്ടിയ ജോർജുമത്തായിയും, അജി നായരും, അഗസ്റ്റിനും, സൂസനും, താജുവും എല്ലാം നല്ല ആളുകളാണ്. ഞങ്ങൾ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും കളിയാക്കുമെങ്കിലും സ്വകാര്യതകളെ അന്യോന്യം ബഹുമാനിക്കുന്നു. ഞാനോർത്തു, ഇവരാരും എന്നെ ഇതുവരെ വിളിച്ചില്ലല്ലോ എന്ന്.

അങ്ങനെ എന്തൊക്കെയോ ആലോചിച്ചും പറഞ്ഞും സമയം പോയതറിഞ്ഞില്ല. ആറുമണിയോളമായി, അച്ഛന്റെ ഫോൺ വന്നു. “സന്ധ്യയായില്ലേടാ മോനെ, ഇപ്പോഴേ എല്ലാം സംസാരിച്ചു തീർത്താൽ കല്യാണം കഴിഞ്ഞാൽ ഒന്നും പറയാൻ കാണില്ല” എന്നൊരു ആക്കൽ വേറെ അച്ഛന്റെ വിചാരം ഭയങ്കര തമാശക്കാരനാണെന്നാണ്.

“യ്യോ ഏറ്റവും, വിളക്കുവെയ്ക്കണം, നമുക്ക് പോകാം, സന്ധ്യക്ക്‌ മുമ്പേ വിളക്കുവെച്ചില്ലെങ്കിൽ പാട്ടിക്ക് കോപംവരും” എന്ന് പറഞ്ഞു അവൾ മുൻപിൽ തന്നെ നടന്നു. സ്ത്രീകൾ നടക്കുന്നത് കാണാനും ഒരു ഭംഗിയുണ്ട് “അന്നൊത്ത പോക്കി” എന്ന് തോലകവിയും “ഗജ രാജ വിലാസിത മന്ദഗതി” എന്ന് മറ്റൊരു കവിയും വർണ്ണിച്ചിട്ടുണ്ടല്ലോ. ദൈവത്തിന്റെ ഒരു മനോഹര സൃഷ്ടി തന്നെയാണ് സ്ത്രീ, സംശയം വേണ്ട.

അവൾ പെട്ടെന്നുതന്നെ കൈ കാൽ മുഖം കഴുകി വന്നു, വിളക്ക് കത്തിച്ചു. തുളസിത്തറയിലും ചെറിയ ഒരു ചെരാതുകത്തിച്ചു വെച്ചു അവൾ പ്രാർത്ഥിച്ചു. ‘അമ്മയും അച്ഛനും കൊച്ചച്ഛനും അമ്മാവനും കൂടി നമശ്ശിവായ, ശങ്കരധ്യാനപ്രകാരം ഒക്കെ ചൊല്ലാൻ തുടങ്ങി. ഞാനും ശ്രീയും കൂടെക്കൂടി. അര മണിക്കൂറോളം നാമം ജപിച്ചിട്ടു ഞങ്ങൾ തൊഴുതു പ്രാർത്ഥിച്ചു. കർപ്പൂരം ഉഴിഞ്ഞു കൊണ്ടുവന്നത് എല്ലാവരും തൊട്ടു വണങ്ങി. ആര് കൈവിട്ടാലും കൈ വിടാത്ത ഭഗവാനെ നമ്മൾ സ്മരിക്കാതിരിക്കുന്നതു ശരിയല്ലല്ലോ. (എല്ലാവര്ക്കും ദൈവ-അനുഗ്രഹങ്ങൾ നേരുന്നു). താത്താവും പാട്ടിയും ഭാഗവതം വായിക്കാൻ തുടങ്ങി. കൊച്ചച്ഛനും അമ്മയും അച്ഛനും അമ്മാവനും കേട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു. ഞാനും ശ്രീയും അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും നോക്കിയിരുന്നു പുഞ്ചിരികൾ കൈമാറി.