എട്ടാം ? തീയാട്ട് [Sajith] 1361

 

ആളൊഴിഞ്ഞ ഒരു പറമ്പിലൂടെ അപ്പു മുന്നോട്ടു നടന്നു.

 

“”അപ്പൂ എങ്ങോട്ടാണ്..””,””അതിലെ അല്ലേ പോവണ്ടിയിരുന്നത്..””, 

 

വീട്ടിലേക്ക് തിരിയാനുള്ള വഴിക്ക് പോവാതെ അപ്പു മറ്റൊരിടത്തു കൂടി തിരിയുന്ന് കണ്ട് അവൻ ചോദിച്ചു. ഇത്ര ദിവസത്തിൽ വീടിനടുത്തുള്ള ഒരുമാതിരിപെട്ട വഴികളൊക്കെ കുഞ്ഞൂട്ടൻ മനസിലായിക്കിയിരുന്നു. ധാരാളം ഊടു വഴികളുള്ള ഒരു നാടാണിത്. 

 

“”നീ വാ ചെക്കാ ഇതിലേയും വീട്ടിലേക്ക് പൂവാം..””, 

 

തിരിഞ്ഞ് മറുപടി കൊടുത്തു കൊണ്ട് അവള് വീണ്ടും മിന്നിലേക്ക് നടന്നു. 

 

അവളുടെ നാടല്ലെ കുഞ്ഞൂട്ടനേക്കാളും അപ്പൂന് തന്നെയായിരിക്കും വഴികളൊക്കെ നിശ്ചയം, അവൻ അവളെ പിന്തുടർന്നു. 

 

രണ്ടുപേരും ഒരു വലിയ മനയ്ക്ക് മുൻപിലെത്തി. ആൾതാമസമില്ലെന്ന് അതിന്റെ പരിസരം കണ്ടാലേ പറയും. പൊന്തയും കാടുമൊന്നു മുണ്ടായിരുന്നില്ല പക്ഷെ മുറ്റം നിറയെ കരിയിലകൾ നിറഞ്ഞു കിടക്കുന്നു. വലിയ വൃക്ഷങ്ങൾ പടർന്ന് നിൽക്കുന്ന പറമ്പിലെങ്ങും തന്നെ സൂര്യപ്രകാശം ഭൂമിയിൽ തട്ടുന്നില്ല. മനയുടെ ചുറ്റുപാടും ഒഴിച്ചാൽ ബാക്കി ഭാഗമൊക്കെ തണലാണ്. ചെങ്കല്ല് വെട്ടി വഴിനിറയേ പാകിയിരിക്കുന്നു. രണ്ടു വശങ്ങളിലും വെട്ടുകല്ല് ഉയരത്തിൽ കെട്ടി ഒരു കവാടം കണക്കെയാണ് മനയിലേക്കുള്ള വഴി. മരത്തിൽ തീർത്തിരുന്ന മനയുടെ പടിവാതിൽ ചിതലുവന്നെത് കൊണ്ടായിരിക്കാം അഴിച്ച് മാറ്റി വച്ചിട്ടുണ്ട്. 

 

അവിടെ എങ്ങും ഒരാളനക്കമില്ല. ഇടക്കിടയ്ക്ക് കേൾക്കുന്ന പക്ഷികളുടെയും ചീവീടുകളുടെയും ശബ്ദം മാത്രം. പറമ്പിലെ മാനം മുട്ടുന്ന ചുങ്കത്തേ തേക്കുകൾ, ഇരുമ്പ് തൊടാത്തതിന്റെ അഹംങ്കാരത്തിൽ വളർന്നു നിൽക്കുന്നു. 

 

“”മിഴിച്ച് നോക്കാതെ ഇങ്ങ്ട്ട് വാ കുഞ്ഞൂട്ടാ..””, 

 

മനയുടെ പരിസരവും മറ്റും നോക്കി നിന്ന അവനെ അപ്പു പടിപ്പുരകടന്ന് ചാഞ്ഞ് കിടന്നിരുന്ന ഒരു മരത്തിലിരുന്ന് കൊണ്ട് വിളിച്ചു. 

 

“”ദാ വര്ണു..””, 

 

കുഞ്ഞൂട്ടൻ അവൾക്കടുത്തായി ഇരുന്നു. 

 

അപ്പു അവൻ്റെ മുഖത്ത് നിന്ന് കണ്ണെടുക്കാതെ നോക്കി. എന്തോ പറയാനുണ്ട് പക്ഷെ എങ്ങനെ തുടങ്ങണം എന്ന ആശയക്കുഴപ്പത്തിലിരിക്കാണെന്ന് ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ മനസിലാവും. 

 

“”എന്താ അപ്പൂ എന്നെ ഇങ്ങനെ നോക്കണെ..””, “”നിനക്കെന്തേലും പറയാന്ണ്ടോ..””, 

 

അവൻ്റെ ചോദ്യം അവൾക്കൊരു ആശ്വാസമായെന്ന് തോന്നുന്നു. അവളിൽ നിന്നൊരു ദീർഘനിശ്വാസം കേട്ടു. 

 

“”ഇത് ആരുടെ മനയാണെന്ന് നിനക്ക് മനസിലായോ..””, 

 

അവൻ ചോദിച്ചതിന് മറുപടി നൽകാതെ അപ്പു വിഷയം മാറ്റി സംസാരിച്ചു.