അമ്മയുടെ ലോകം [മനൂസ്] 2701

മുഖം കുനിച്ചു വിഷമത്തോടെ നിന്ന എന്റെ വയറിൽ തലോടി അമ്മ പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.

 

എന്റെ മുഖം പൂനിലാവ് ഉദിച്ചത് പോലെ തിളങ്ങി.

 

അമ്മ തന്നെ പാടി പഠിപ്പിച്ച വൈലോപ്പള്ളിയുടെ മാമ്പഴം എന്ന കവിതയിലെ വരികൾ ഞാൻ പാടി തുടങ്ങി.

 

ഒരു നർത്തകിയുടെ ലാസ്യ ഭാവത്തോടെയും പദചലനങ്ങളോടെയും അമ്മ എന്റെ പാട്ടിനൊപ്പം അടുക്കള ജോലികൾ ചെയ്തുകൊണ്ടേയിരുന്നു.

 

മറവിയുടെ ആഴങ്ങളിൽ മുങ്ങിയ വരികളെ എന്റെ ഓർമകളുടെ തീരത്ത് നിന്നും ഉയർത്തി കൊണ്ടുവരുവാനും അമ്മ മറന്നില്ല.

 

ഒടുവിൽ അമ്മ പറഞ്ഞ വാക്ക് പാലിച്ചു..അമ്മയുടെ പെരുവയറന് കഴിക്കാൻ സ്റ്റീൽ പാത്രത്തിൽ മൂന്ന് മൊരിഞ്ഞ ദോശ നിരന്നു.

 

മഴയുടെ കുളിരിനെ ആവി പറക്കുന്ന ദോശ ചമ്മന്തിയിൽ മുക്കി ഞാൻ സ്വാദോടെ ഭക്ഷിച്ചു.

 

അപ്പോഴും ആ നർത്തകി തന്റെ നാട്യം അടുക്കളിയിൽ തുടരുകയായിരുന്നു.

 

മഴ അവളുടെ മുദ്രകളുടെ ഭംഗി ആസ്വദിച്ച് പുറത്തെ തൊടിയിൽ പെയ്തു മധിച്ചു.

 

ഇന്ന് പതിനെട്ട്  വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറവും തുലാവർഷ മഴ പുറത്ത് തകർത്തു പെയ്യുന്നുണ്ട്.

 

അതേ മഴ.. അതേ കുളിര്… അതേ അടുക്കള…

 

പക്ഷെ കൂടെയിന്ന് അമ്മയില്ല…

 

വിറകടുപ്പിനോട് ചേർന്ന് പണിത തിട്ടയിൽ ഞാനിരുന്നു… ചുറ്റുമൊന്ന് കണ്ണോടിച്ചു..

 

വിറകടുപ്പ് പുകഞ്ഞിട്ട് ദിവസങ്ങളായി.. പാത്രങ്ങൾ അടുക്കും ചിട്ടയും ഇല്ലാതെ പലയിടത്തും കിടക്കുന്നുണ്ട്..

 

അമ്മയുടെ അസാന്നിധ്യം എത്ര വലുതാണെന്ന് ഈ കാഴ്ചകളിൽ നിന്നു വ്യക്തമായി.

 

ആ തിട്ടയ്ക്ക് അരികിലായി വച്ചിട്ടുള്ള ഭരണിയിലേക്ക് എന്റെ ദൃഷ്ടി പതിഞ്ഞു.

 

എനിക്ക് വേണ്ടി ഉപ്പിലിട്ട നെല്ലിക്കകൾ സൂക്ഷിക്കാൻ അമ്മ അച്ഛനോട് പറഞ്ഞു വാങ്ങിയതാണ്..

 

മനസ്സ് വല്ലാതെ പിടഞ്ഞു..

 

കണ്ണീർ ചാലുകളായി ഒഴുകി കൈയിൽ ചേർത്ത് പിടിച്ച ആ കസവ് സാരിയിലേക്ക് ഇറ്റുവീണു…