അകക്കണ്ണ് – 1[**SNK**] 195

രമേശൻ: ശരി സർ, ഞാനിപ്പോ തന്നെ പോയി സംസാരിക്കാം എന്നിട്ടു വിളിച്ചു പറയാം .

ഉണ്ണിമാമ: ഓക്കേ

ഞാൻ: ആ പിന്നെ ചേട്ടാ, രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞു എനിക്ക് ജോലി ആവിശ്യത്തിന് പോണം, പിന്നെ വരാൻ ഒരാഴ്ചയിലേറെയാവും അതുകൊണ്ടാണ് നാളെ തന്നെ പെണ്ണ് കാണാം എന്ന് പറഞ്ഞാ മതി .

രമേശൻ: ഓക്കേ, എന്നാ ഞാൻ ഇറങ്ങട്ടെ. വിവരത്തിനു വിളിക്കാം ……….

അങ്ങനെ രമേശൻ എൻ്റെ ഒരു ഫുൾ സൈസ് ഫോട്ടോയും വാങ്ങി ഇറങ്ങി, യാത്രയാക്കാനായി ഗേറ്റ് വരെ ഉണ്ണിമാമയും കൂടെ പോയി. ബൈക്ക് എടുക്കുന്നതിനു മുമ്പായി രണ്ടായിരത്തിന്റെ രണ്ട് നോട്ടുകൾ രമേശന്റെ കയ്യിൽ വച്ചു കൊടുത്തു. അൽപ നേരത്തിനുള്ളിൽ തന്നെ വിവരം അറിയിക്കാം എന്നും പറഞ്ഞു വളരെ സന്തോഷത്തിൽ രമേശൻ ബൈക്ക് എടുത്തു പോയി. തിരികെ വരുന്നതിനിടയിൽ മറ്റു രണ്ടു ബ്രോക്കർമാരെയും വിളിച്ചു ചില അസൗകര്യങ്ങൾ ഉള്ളതിനാൽ ഇന്ന് വരണ്ട എന്ന് പറഞ്ഞു. അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും വീണ്ടും ഓരോന്ന് പറഞ്ഞു പൂമുഖത്തു കൂടി. കുറച്ചു സമയത്തിന് ശേഷം ഉച്ചയൂണിന്റെ സമയമായപ്പോൾ എല്ലാവരും ഭക്ഷണം കഴിക്കാനിരുന്നു. കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞു കുഞ്ഞമ്മയും ഉണ്ണിമാമയും കുഞ്ചുവിനെ കൂട്ടി അവരുടെ വീട്ടിലേക്കു പോയി. ഞാനും അമ്മയും ഒന്ന് മയങ്ങാൻ അവരവരുടെ മുറികളിൽ കൂടി.

പക്ഷേ എത്ര കിടന്നിട്ടും ഒന്നുറങ്ങാൻ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. അവളെ കുറിച്ചറിഞ്ഞ കഥകളോ, അതോ ഫോട്ടോയിൽ കണ്ട അവളുടെ മുഖമോ അതോ അവരുടെ മറുപടി എന്താകും എന്ന ചിന്തയാണോ?; എന്തോ എൻ്റെ ഉറക്കം കെടുത്തികൊണ്ടിരുന്നു.

ഞാൻ എൻ്റെ മുറിയോട് ചേർന്നുള്ള ബാല്കണിയിലേക്കു പോയി. ഒരു സെമി ക്ലോസ്‌ഡ്‌ ഏരിയ ആയിരുന്നു അത്. എൻ്റെ റൂമിന്റെ അത്രെയും നീളത്തിൽ ഉള്ള ബാൽക്കണി. ഞങ്ങളുടെ വിശാലമായ പറമ്പിലേക്കാണ് അതിന്റെ വ്യൂ. റൂമിന്റെ ഭാഗം മൊത്തം ചുമരായിരുന്നു, പറമ്പിലേക്കുള്ള ഭാഗത്തു പണ്ട് കാലത്തെ നാലുകെട്ടുകളെ അനുസ്മരിപ്പിക്കുന്ന രീതിയിലുള്ള നീളത്തിലുള്ള അഴികളിയിരുന്നു; ഒരു കിളിവാതിൽ ടൈപ്പ്, പക്ഷേ തുറക്കാൻ പറ്റാത്തത്. ആ കിളിവാതിലിനോട് ചേർന്നു അത്രയും നീളത്തിൽ ഉള്ള വീതിയുള്ള തിണ്ണയാണ്, അത് കൊണ്ട് തന്നെ അവിടെ ഇരിക്കാനും കിടക്കാനും വേറെ ഒന്നും വേണ്ട. അവിടെ നിന്ന് നോക്കിയാൽ ഞങ്ങളുടെ പറമ്പ് കാണാമെങ്കിലും പറമ്പിൽ നിന്നും നോക്കിയാൽ ഒന്നും കാണില്ല. റൂമിൽ നിന്നും ഒരു ഡോർ തുറന്നാണ് ബാല്കണിയിലേക്കുള്ള പ്രവേശനം. ആ ഡോർ എപ്പോഴും അടച്ചു പൂട്ടിയിടും, കാരണം ആരും അങ്ങോട്ട് പോകുന്നത് എനിക്കിഷ്ടമല്ലായിരുന്നു. എന്തെന്നാൽ ആ ചുമരുകൾ മുഴുവനും എൻ്റെ ഓർമകളായിരുന്നു. ഒന്ന് ക്ലീൻ ചെയ്യാൻ പോലും ആരെയും ഞാൻ കേട്ടാറില്ല, എല്ലാം ഞാൻ സ്വയം ചെയ്യും. ഓർമ്മകൾ വേട്ടയാടുമ്പോഴും ഏകാന്തതയിലും അതെനിക്ക് കൂട്ടേകി. ഇന്നും ഒരാശ്വാസത്തിനു ഞാൻ എത്തിയത് അവിടെത്തന്നെ. പടിഞ്ഞാറൻ കാറ്റിന്റെ കഴുകലിൽ ഓർമകളിൽ ആഴ്ന്നു ഞാൻ ആ തിണ്ണയിൽ കിടന്നു മയങ്ങി.

എത്രനേരം കിടന്നു എന്നറിയില്ല, ഒരു സ്വപ്നത്തേരിൽ സഞ്ചരിച്ചിരുന്ന ഞാൻ നിർത്താതെയുള്ള എൻ്റെ മൊബൈൽ റിങ്ടോൺ കേട്ടാണ് എഴുന്നേറ്റത്. നോക്കിയപ്പോൾ മാമനാണ്, വന്നപ്പോ കാണാത്തതിലുള്ള വിളിയാ, താഴെയുണ്ട് ചെല്ലാൻ. എഴുന്നേറ്റ് റൂമിലേക്ക് കയറിയപ്പോൾ തന്നെ കണ്ടു കട്ടിലിൽ എന്നെ നോക്കിയിരിക്കുന്ന കുഞ്ചുവിനെ. അവൾക്കൊരു പുഞ്ചിരികൊടുത്തു അകത്തുകയറി ബാൽക്കണിയുടെ വാതിൽ പൂട്ടി താക്കോൽ കയ്യിൽ വച്ച് ഞാൻ ബാത്‌റൂമിൽ കയറി മുഖം കഴുകി ടവൽ എടുത്തു തുടച്ചു വൃത്തിയാക്കി പുറത്തിറങ്ങി കുഞ്ചുവിനെയും കൂട്ടി താഴേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ

കുഞ്ചു: എനിക്കറിയായിരുന്നു ഏട്ടൻ അവിടെ തന്നെ കാണും എന്ന്. എന്നോട് പറയാത്ത എന്ത് നിധിയാണ് അവിടെ ഒളിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നതു എന്നാണ് മനസ്സിലാവാത്തത്. എന്തായാലും ഒരു ദിവസം ഞാൻ അവിടെ കയറും .