കൂടെ 2 [ഖുറേഷി അബ്രഹാം] 112

“ അതെ,,, ഞാനാ അവനെ കൊന്നേ… എല്ലാം എന്റെ തെറ്റാ…. ജോണേ ഡാ ജോണേ… നിന്നെ ഒന്നു നേരെ കാണാൻ സാധിച്ചെങ്കി “. എന്തൊക്കെയോ പിച്ചുംപെയെം പറഞ്ഞു ഞങ്ങനെ ഇരുന്ന് കൊണ്ടിരുന്നു.

കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോ ഞാൻ ചെറിയ പ്രതീക്ഷയോടെ വീണ്ടും കണ്ണാടിയിലേക് നോക്കി. ഒന്നേ നോകിയെ ഉള്ളു അതിൽ ജോണിനെ കണ്ടതും കണ്ണാടിയിൽ എന്റെ കൈ പതിഞ്ഞിരുന്നു.

ആ ഒരു ഇടിയിൽ തന്നെ കണ്ണാടി എട്ടുകാലി ചിലന്തി കെട്ടിയ പോലെ പൊട്ടിയിരുന്നു. വീണ്ടും ഞാനതിൽ ആഞ്ഞു കുത്തി രണ്ടാമത്തെ ഇടിയിൽ കണ്ണാടി പല കഷ്ണങ്ങളായി അലമാരയിൽ നിന്നും പൊട്ടി വീണു.

കണ്ണാടിയുടെ ചില്ല് കൊണ്ട് എന്റെ കൈ മുറിഞ്ഞു ചോര വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു പക്ഷെ അതൊന്നും ഞാനറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. മനസിലും ശരീരത്തിലും ആകെ ഉണ്ടായിരുന്നത് സങ്കടത്തോടൊപ്പം ഒരു തരം ദേഷ്യം മാത്രമായിരുന്നു. അത് എന്തിനാണ് എന്നറിയില്ല

ഞാൻ റൂമിൽ ഉള്ളത് നിലത്ത് എറിഞ്ഞു പൊട്ടിക്കാനും നശിപ്പിക്കാനും തുടങ്ങി. പതിനഞ്ചു മിനിറ്റുകൊണ്ട് റൂമിൽ ഉണ്ടായിരുന്നതെല്ലാം നശിപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. റൂമിൽ ഇനി ബാക്കിയായി ഒന്നുമില്ല.

ഇതിനിടക്ക് അച്ഛനും അമ്മയും എല്ലാവരും എന്റെ റൂമിന്റെ വാതിൽ വന്നു തട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. റൂമിന്റെ ഉള്ളിൽ നിന്നു പൊട്ടുന്ന ഒച്ച കേട്ട്. പക്ഷെ അവർ വിളിക്കുന്നതു കതകിൽ തട്ടുന്നതോ ഞാൻ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.

അപ്പോൾ അകെ ഉണ്ടായിരുന്നത് ദേഷ്യമാണ് എനിക് എന്നോട് തന്നെയുള്ള ദേഷ്യം, എന്നോടുള്ള ദേഷ്യം ഞാൻ എന്റെ റൂമിൽ ഉണ്ടായിരുന്നതിനോട് തീർത്തു. അവസാനം ഞാൻ തളർന്ന നിലത്തു വീണു.

പതിയെ ഞാൻ ഉണർന്നു. ഉണർന്നതിനു ശേഷം എനിക് എന്റെ കൈ കാലുകൾ നല്ല വേതന അനുഭവ പെടുന്നുണ്ട് അതിനേക്കാൾ ഏറെ മനസിലും. ജോണിന്റെ കൂടെ നടന്ന കാലങ്ങളിലെ ഓർമ്മകൾ എന്നെ വീണ്ടും വേട്ടയാടികൊണ്ടിരുന്നു. കരയാനല്ലതെ എനിക് മറ്റൊന്നിനും പറ്റുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.

ആ കിടത്തം ഞാൻ കിടന്നു നേരമെന്തെന്നറിയാതെ വെയ്‌കുന്നേരമായന്നോ രാത്രി ആയന്നോ പാതി രാത്രി ആയെന്നോ ഒന്നും അറിയാതെ. ഉറക്കം എന്നിലേക് വരുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല ആകെ ഉള്ളത് ജോണും അവന്റെ കൂടെ ചിലവഴിച്ച നിമിഷങ്ങളും മാത്രം. ഇതിനിടയിൽ ആരൊക്കെയെ എന്നെ റൂമിന്റെ പുറത്തു നിന്നും വിളിച്ചിരുന്നു ഞാൻ അറിഞ്ഞതേ ഇല്ല.
കഞ്ചാവ് അടിച്ചതിനേക്കാളും വലിയ ഒരു ലഹരി എന്നെ പിടി പെട്ടിരുന്നു.

ആ ദിവസം എനിക്കുറക്കം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പകലായി എന്നത് പോലും ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ല. ഒരേ മൂകത മനസിലും ശരീരത്തിലും.

“ ഡും,, ഡും “. ആരോ വാതിലിന് ശക്തമായി തട്ടുന്നു. ഞാൻ ചെവി കൊടുത്തില്ല.

“ ചേട്ടാ ഇത് ഞാനാ,,, വന്നു വാതിൽ തുറക്ക് ഏട്ടാ,,, പ്ലീസ് ചേട്ടന്റെ പൊന്നു അല്ലെ പറയുന്നേ,,, വാതിൽ തുറക്ക് ഏട്ടാ “. ആരതി എന്റെ പെങ്ങൾ, എന്റെ ജീവൻ കുഞ്ഞനുജത്തി. അവൾ പറയുന്നതോടൊപ്പം കരയുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട്.

അവളുടെ വിളി ഞാൻ കേട്ടു. ഞാൻ വാതിലിനരികിലേക് നടന്നു. ഞാൻ വാതിലിന്റെ കൊളുത്ത് ഊരാൻ നില്കുമ്പോളാണ് ഞാൻ ഓർത്തത് എന്റെ ശരീരത്തിൽ വസ്ത്രമില്ല എല്ലാം ഞാനിന്നലെ നശിപ്പിച്ചതാണ്. കുറ്റി തുറക്കുന്നതിന് മുന്പായി ഞാൻ നിലത്തൊക്കെ നോക്കി. നിലത്തു പല സാധങ്ങളും ചിതറി കിടക്കുന്നു. അതിന്റെ ഇടയിൽ കണ്ട ഒരു ഷോർട്സ് എടുത്തിട്ട് ഞാൻ വാതിൽ തുറന്നു.