കൂടെ 2 [ഖുറേഷി അബ്രഹാം] 112

മാനസികവും ശാരീരികവുമായ റസ്റ്റ്‌ ആണ്, അത് കൊണ്ട് കുറച്ചു നേരം നീ തനിച്ച്‌ ഈ റൂമിൽ ഇരിക്കുന്നതാകും നല്ലത്, ജയാ വാ അവൻ ഇവിടെ ഇരുന്ന് കുറച്ചു റിലാക്സ് ആയിക്കോട്ടെ “. ഡോക്ടർ എന്നോടത് പറഞ്ഞും കൊണ്ട് അച്ഛനെയും ജോണിന്റെ അച്ഛനെയും വിളിച്ചു വാതിലും ചാരി റൂമിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് പോയി.

അവർ പറഞ്ഞതെല്ലാം കേട്ട് എനിക് തല വേതന എടുക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. അവർ പറഞ്ഞതൊന്നും എനിക്കുൾക്കൊള്ളാൻ ആകില്ലെങ്കിലും അവരുടെ വാക്കിന്റെ ശക്തി കൊണ്ട് മനസിലെ വിഷമങ്ങൾ എന്തൊന്നില്ലാതെ കണ്ണീരായി പെയ്തിറങ്ങാൻ തുടങ്ങി. അവൻ മരിച്ചിട്ടില്ലെന്ന് ഉള്ളിൽ നിന്നുമാരോ പറയുന്നുണ്ടെങ്കിലും അത് തലച്ചോറിലേക് കയറുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. അവൻ മരിച്ചിട്ടില്ല ഇപ്പോഴും ജീവനോടെ ഉണ്ട് അവർക്കെല്ലാം ഭ്രാന്തണ്. അവരുടെ വാക്കുകൾ ഞാൻ വിശോസിക്കില്ല.

അങ്ങനെ പല കാര്യങ്ങളും ചിന്തകളും മനസിലേക്ക് വന്നു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോളാണ് ആ ആക്സിഡന്റ് ദിവസത്തെ കാര്യങ്ങൾ എന്റെ ഓര്മയിലേക് വരുന്നത്.

ഞാനും ജോണും മഹാരാജാസ് കോളേജിൽ പിജി ലാസ്റ്റ്‌ ഇയർ പഠിക്കുകയാണ്. എന്റെ ഓർമയിൽ അവസാനമായി കാണുന്നത് ക്ലാസ്സ് എല്ലാം കഴിഞ്ഞു കോളേജ് വിട്ടതിന് ശേഷം ഞാനും ജോണും പിന്നെ ക്ലാസ്സിലും ലാസ്റ്റ്‌ ഇയറിലുമായിട്ടുള്ള സംസാരത്തിന് ശേഷം വീട്ടിലേക് തിരിക്കാൻ നിക്കുന്നത്.

ഞങ്ങൾ രണ്ടു പേരും പാർക്കിങ്ങിലേക് ചെന്ന് ഡ്യൂക് 390 എടുത്തു. ഞാൻ ബൈക്കിൽ കയറി ചാവി ഇട്ട് സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്തു.

“ ഡാ ന്നാ നീ ഹെൽമെറ്റ് വെച്ചോ “. അതും പറഞ്ഞ് ബൈക്കിൽ വച്ചിരുന്ന ഹെൽമറ്റ്‌ അവന് ഞാൻ നൽകി.

“ അതേയ് ബൈക്ക് ഓടിക്കുന്നവരാണ് ഹെൽമെറ്റ് വെക്കേണ്ടത് അല്ലാതെ ബാക്കിലിരിക്കുന്നവരല്ല “. ഞാൻ അവന് ഹെൽമെറ്റ് കൊടുത്തത് തീരെ പിടിക്കാതെ പറഞ്ഞു.

“ അതേയ് ഈ ടൈമിൽ ഹെൽമെറ്റ് വെച്ച ശെരിയാവില്ല ചില പ്രെശ്നങ്ങൾ ഉണ്ട് “. ഞാൻ വലിയ കാര്യമെന്നോണം അവനോട് പറഞ്ഞു.

“ എനിക്കറിയാം എന്താണ് മോന്റെ പ്രെശ്നങ്ങൾ എന്ന് വഴിൽ പോണ പെൺപിള്ളേരെ നോക്കാൻ വേണ്ടിയിട്ടല്ലേ ഹെൽമെറ്റ് എന്റെ കൈയ്യിൽ തരുന്നത് “. എന്നെ ഒന്നു പുച്ഛിച്ചു കൊണ്ടവൻ പറഞ്ഞു.
“ ആ അതും ഒരു ചെറിയ റീസൺ ആണ് അതിനു പുറമെ ഹെൽമെറ്റ് വെച്ച മുടി കൊളാവും ഒപ്പം ഹെൽമെറ്റിന് ഉള്ളിലേക്കു കാറ്റ്‌ കടക്കില്ല, ബൈക്കിൽ പോകുമ്പോ മുഗതെക് കാറ്റാടിക്കണം അതാണ് എന്റെ ഒരു പോളിസി. പിന്നെ എന്റെ ബാക്കിൽ ഇരിക്കുന്ന നിന്റെ മോന്ത പെൺപിള്ളേർ കാണണ്ട “. അവസാനം പറഞ്ഞത് ശബ്‌ദം കുറച്ചാണ് അവൻ കേള്കാത്ത രീതിയിൽ.

“ അവസാനം എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞെ “. ഈ പാട്ടി പറേണത് കേട്ടോ
“ എന്ത് പറഞ്ഞൊന്ന് “.
“ എന്തോ ഒന്ന് പറഞ്ഞു “.
“ ഹേ ഞാൻ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല “.

അതേയ് അവനെ കൊണ്ട് ഹെൽമെറ്റ് വെപ്പിച്ചത് പഹയൻ മുടിഞ്ഞ ഗ്ലാമറാ അവനെയും എന്നെയും ഒരുമിച്ചു പെൺപിള്ളേർ കണ്ട അവനെയാ അവളുമാർ വാഴി നോക ഓരോ കഷ്ടപ്പാടേ. പെൺപിള്ളേർ അവനെ കാണാതിരിക്കാൻ വേണ്ടിയാണ് അവന് ഹെൽമെറ്റ് ഞാൻ കൊടുത്തത്. അതെന്തായാലും ഏറ്റു പിന്നെ ഒന്നും പറയാതെ ഹെൽമെറ്റ് തലയിൽ വെച്ച്‌ എന്റെ ബാക്കിൽ കയറിയിരുന്നു. ഞാൻ ഗിയർ മാറ്റിയിട്ട് ബൈക് മുന്നോട്ട് എടുത്തു.

ബൈക് കോളേജിന്റെ കൊമ്പവ്ണ്ടും ഗേറ്റും കടന്നു റോഡിലേക്കു കടന്നു. ഞാൻ ബൈക് സ്പീഡ് കുറച്ചാണ് ഓടിക്കുന്നത്. വഴിയിൽ കാണുന്ന കുട്ടികളെ ഒക്കെ നോക്കി ജോണിനോട് ഓരോന്ന് സംസാരിച്ചും കൊണ്ടാണ് ബൈക് ഓടിക്കുന്നത്.