“മോളെ നീ ഇതുവരെ ഉറങ്ങിയില്ലേ.. .? നാളെ നേരത്തെ എഴുന്നേൽക്കേണ്ടതല്ലേ.. എനിക്ക് പള്ളിയിൽ നേർച്ചയുണ്ട്, അത് കഴിഞ്ഞേ ഞാൻ അങ്ങോട്ടു എത്തത്തുള്ളൂ. പിന്നെ മോള് വക്കീൽ സാറിനെ വിളിച്ചു ഓര്മിപ്പിച്ചില്ലേ…. ചേച്ചിയേയും പിള്ളേരെയും വിളിച്ചിട്ടില്ലേ….?”
ഞാൻ ഡയറി മടക്കിവെച്ചു അമ്മച്ചിയെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു.
“എന്റെ പൊന്നമ്മച്ചീ…. എന്തിനാ ഇങ്ങിനെ ടെൻഷൻ, എല്ലാം ഞാൻ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. അമ്മച്ചിയുടെ അദ്ധ്വാനത്തിന്‍റെ ഫലമാണ് നാളെ ഞാൻ ആരംഭിക്കുന്ന ആർക്കിടെക് കമ്പനി. വക്കീലങ്കിൾ അല്ലേ ഉദ്ഘാടനം അപ്പോൾ നേരത്തെ കുടുംബസമേതം എത്തും. ഇനി ഏതായാലും എന്റെ അമ്മച്ചി ജോലിയ്ക്ക് പോകണ്ട…. “
“അയ്യോ…. വക്കീൽ സാർ സഹായിച്ചില്ലേൽ മോളെ ഇത്രയും പഠിപ്പിക്കാൻ ഈ അമ്മച്ചിക്ക് താങ്ങില്ലായിരുന്നു. കുറെ കടമുണ്ട് തീർക്കാൻ, അവിടുത്തെ അടുക്കള പണി ചെയ്ത് ഞാനത് വീട്ടിക്കൊളാ….”
“അതെല്ലാം ഞാൻ സംസാരിക്കാം അങ്കിളിനോട്, കടമെല്ലാം ഞാൻ വീട്ടും. അമ്മച്ചി ഇനിയെങ്കിലും റെസ്റ്റ് എടുക്കു”
അമ്മച്ചി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്റെ നെറ്റിയിലൊരു മുത്തം തന്നു, അമ്മച്ചിയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചപ്പോൾ ആ കഴുത്തിലെ താഴോട്ടു നീളുന്ന തുന്നിട്ട മുറിവിലൂടെ എന്റെ വിരലുകളോടി….. എന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നും രണ്ടു നീർത്തുള്ളികൾ അനുസരണയില്ലാതെ ആ തോളിലേക്ക് ചാടാൻ തുനിഞ്ഞെങ്കിലും ഞാൻ വിരലുകൾകൊണ്ടു അവരുടെ വഴി തടഞ്ഞു.
“മോള് സമാധാനമായി കിടന്നുറങ്ങു…. ഒന്നും ചിന്തിക്കേണ്ട.”
അമ്മച്ചി പോയതും ഞാൻ ലൈറ്റ് അണച്ചു കിടന്നു. കണ്ണടയ്ക്കുമ്പോൾ ജീവിതത്തിലെ കൊഴിഞ്ഞുപോയ ഓരോ ഏടുകൾ കണ്മുന്പിൽ വന്നുനിന്നു.
അന്നമ്മച്ചിയുടെ കഴുത്തിൽ വെട്ടുകത്തികൊണ്ട് അപ്പച്ചൻ ആഞ്ഞു വെട്ടിയപ്പോൾ ഇരുട്ട് മാത്രമായിരുന്നു സാക്ഷി…കഴുത്തിലെ വെട്ടുമാറി പുറത്തേക്ക് നീങ്ങിയതിനാൽ ഞാൻ അനാഥയായില്ല. രക്തത്തിൽ കുളിച്ച അമ്മച്ചി പ്രാണരക്ഷാർത്തം അപ്പച്ചനെ ആഞ്ഞുതള്ളി, അപ്പച്ചൻ നിന്നത് പാറക്കെട്ടിന്റെ അരികിൽ ആയതിനാൽ കാലുതെറ്റി താഴേക്ക് പതിച്ചു. അയൽപ്പക്കത്തെ ചന്ദ്രേട്ടനും തോമസേട്ടനും ആ സമയത്ത് അത് വഴി വരാൻ തോന്നിയതും….അമ്മച്ചിയുടെ നിലവിളി കേട്ടോടിചെന്നതും, അമ്മച്ചിയ്ക്ക് എന്നെ ഒറ്റയ്ക്കാക്കി പോകാൻ ഇഷ്ടമില്ലാത്തതുകൊണ്ടുമാകും മാതാവ് എനിക്കെന്റെ അമ്മച്ചിയെ തിരിച്ചു തന്നത്. അന്നാശുപത്രി കിടക്കയിൽ വെച്ചു അമ്മച്ചി ത്രേസ്യചേട്ടത്തിയോട് കരഞ്ഞു പറഞ്ഞത് ഇപ്പോഴുമുണ്ട് മനസ്സിൽ…..
വെട്ട് കൊണ്ടോടുമ്പോഴും എന്റെ മനസ്സിൽ മോളായിരുന്നു, അവളെ ഈ ലോകത്തിൽ ഒരു അനാഥയാക്കി ഞാൻ പോകത്തില്ല…. എന്റെ അവസാന ശ്വാസം വരെ ഞാൻ എന്തിനോടും യുദ്ധം ചെയ്യും അതിപ്പോ മരണത്തോടാണെങ്കിലും… ഇരുട്ടിൽ നിൽക്കുന്നിടമൊന്നും എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല ചേട്ടത്തീ, കൊല്ലുമെന്ന് പേടിച്ചു തള്ളിയതാ…. അയാൾ അല്ലെങ്കിലും ഞങ്ങൾക്ക് ഉപദ്രവമാ, ഇങ്ങനൊരു അച്ഛനുള്ളതിലും ഭേദം ഇല്ലാത്തതാ…. എന്റെ മോളെ എത്ര കഷ്ടപ്പെട്ടും ഞാൻ വളർത്തും. ഇനി എന്റെ മോളുടെ ഭാവി ….. ഞാനായിട്ട് തുലച്ചല്ലോ ചേട്ടത്തീ എല്ലാം.
നീ കരയാതിരിക്ക് കുഞ്ഞേ … തോമസച്ചയൻ തമ്പി വക്കീലിനെ കാണാൻ പോയിട്ടുണ്ട്, അദ്ദേഹം സഹായിക്കും. നീ പേടിക്കേണ്ട…. നല്ലൊരു മനുഷ്യസ്നേഹിയ അദ്ദേഹം.. സാമൂഹ്യസേവനവും ഉണ്ട്. നീ കരുതിക്കൂട്ടി ചെയ്തതല്ലാലോ, അയാൾ കാൽതെറ്റി വീണതല്ലേ….. ഒന്നും വരില്ല. മോളെ ഞാൻ നോക്കിക്കൊള്ളാ നീ വിഷമിക്കാതെ.
അമ്മച്ചി കുറച്ചുകാലം കഷ്ട്ടപ്പെട്ടെങ്കിലും തമ്പിവക്കീലിന്റെ വാദത്തിൽ കോടതി അമ്മച്ചിയെ വെറുതെ വിട്ടു. വക്കീലങ്കിൾ കേസ് വാദിക്കാൻ ഫീസൊന്നും വാങ്ങിയില്ല. അമ്മച്ചി വക്കീലങ്കിളിന്റെ വീട്ടിൽ വീട്ടുജോലിയ്ക്ക് പോയിത്തുടങ്ങി. വക്കീലങ്കിൾ ആയിരുന്നു പിന്നീട് എന്നെ പഠിക്കാൻ സഹായിച്ചത്, പഠിക്കാൻ മിടുക്കിയായതിനാൽ അങ്കിളിന് ഇഷ്ടമായിരുന്നു എന്നെ. മുന്പോട്ടുള്ള പഠനമെല്ലാം വക്കീലങ്കിളിന്റെ സഹായത്തോടെയാണ് നടന്നത്. ഒരു മകളുടെ സ്ഥാനം ആ വീട്ടിൽ എല്ലാവരും എനിക് തന്നു. ഒരിക്കലും വീട്ടി തീർക്കാൻ സാധിക്കാത്ത ബാധ്യത ഉണ്ട് വക്കീലങ്കിളിന്റെ കുടുംബത്തോട്.
ചിന്തകളും ഓർമ്മകളും മനസ്സിലൂടെ ഓടിനടക്കവേ കണ്ണുകൾ മയക്കത്തിലേക്ക് ഊളിയിട്ടു….
രാവിലെ എഴുന്നേറ്റ് റെഡിയായി ഇറങ്ങാൻ നേരം അമ്മച്ചി ഓടി വന്നു,
“ഞാൻ പള്ളിയിൽ പോയിട്ട് വേഗം എത്തിക്കൊള്ളാം, എനിക്കൊന്നു ബ്രോക്കറെയും കാണണം”
“വണ്ടി ഏല്പിച്ചിട്ടുണ്ട്, അതിൽ വന്നാൽ മതി. പിന്നെ ബ്രോക്കറെ കാണാനൊന്നും നിക്കേണ്ട, കമ്പനി നല്ല രീതിയിൽ പേരെടുക്കുക എന്നതാണിപ്പോൾ എന്റെ മുൻപിലുള്ളത്. എനിക്ക് എന്നെ മനസ്സിലാക്കുന്ന എന്റെ അമ്മച്ചിയെ പൊന്നുപോലെ നോക്കുന്ന ഒരാളെയാ വേണ്ടത്, അത് ഞാൻ കണ്ടെത്താം. അമ്മച്ചിയെ ഒരിക്കലും വിഷമിപ്പിക്കില്ല.”
അമ്മച്ചിയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കവിളിലൊരു മുത്തം കൊടുത്തു, അനുഗ്രഹവും വാങ്ങി. കണ്ണിൽ ഉരുണ്ടുകൂടിയ നീർത്തുള്ളികളെ അടക്കിപ്പിടിച്ചുവെച്ചു.
“എല്ലാവരും എത്തിക്കാണും അമ്മച്ചി, പോയിട്ട് കുറച്ചു പണി കൂടെയുണ്ട്… ഞാനിറങ്ങുവാ”
തിടുക്കത്തിൽ നടക്കുമ്പോഴും ഞാൻ വെറുതെയൊന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കി, അമ്മച്ചി എന്നെത്തന്നെ നോക്കി നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു. കണ്ണുതുടച്ചു ഞാൻ വേഗം നടന്നു…. അനാഥത്വത്തിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ട ബാല്യത്തിലെ പുഞ്ചിരിയുമായ്…..
***രേഷ്മ***