സുൽത്വാൻ 7 [ജിബ്രീൽ] 446

“ഉസ്താദ് വാലി ……നീതി ന്യായ വിഭാഗത്തിന്റെ അമീർ താങ്കളാണല്ലോ ,വിചാരണ ആരംഭിക്കു ” സിംഹാസന ത്തിൽ നിന്ന് പരിഹാസം നിറഞ്ഞ അവന്റെ ഘനഗംഭീര ശബ്ദം ഉയർന്നു വന്നു

നെഞ്ചോളം നരച്ച താടിയുള ഒരു മനുഷ്യൻ , ഉസ്താദ് വാലി ഇരിപ്പിട ത്തിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റ് മുന്നോട്ടു വന്നു സാത്വിക ഭാവമുള്ള അദ്ദേഹ ത്തിന്റെ മുഖത്തിപ്പോൾ സങ്കടമാണ് സിംഹാസനത്തിലിരുക്കുന്നവന്റെ മുമ്പാൽ ഒന്നു സുജൂദ് ചെയ്ത് പറഞ്ഞു തുടങ്ങി

“മിസ്റിന്റെ രക്ഷാദികാരി, ചക്രവർത്തി അബൂഷംസ് ഗദ്ദാഫിയുടെ ഇളയ പുത്രൻ യസിരിബിന്റെ രാജ കുമാരൻ മദമിളകിയ ആനകളെ പോലും കൈകൾ കൊണ്ട് അടിച്ചിരുത്തുന്ന വീരൻ ജലീൽ അബൂഷംസ് ഗദ്ദാഫിയുടെ പ്രധിനിദിയായി ഞാൻ ചോദിക്കുന്നു നിന്റെ പേരും നീ എന്തിനീ ദ്രോഹം പ്രവർത്തിച്ചെന്നും പറയുക ”

“ദ്രോഹം ……?” ഒരു പുഛ ചിരിയോടെ അയാൾ ചോദിച്ചു
“കൗമാരം കഴിയാത്ത എന്റെ മകന്റെ രണ്ടു കണ്ണും ചൂഴ്ന്നെടുത്ത് കൊന്ന മകളുടെ പ്രായമുള്ള ഈ കുട്ടിയെ നശിപ്പിച്ച ഇവനെ അങ്ങ് എന്ത് വിളിക്കും……..” അയാൾ അലറികൊണ്ട് ജലീലിനെ ചൂണ്ടി ചോദിച്ചു
ഉസ്താദ് വാലിയുടെ തല കുനിഞ്ഞു

“മതി ……. ” ജലീൽ കൈ ഉയർത്തി എന്നിട്ട് തന്റെ അടുത്തു നിൽക്കുന്ന ഒരു ഭടനു നേരെ തിരിഞ്ഞു ” അവനെ കവലയിൽ കൊണ്ട് പോയി കഴുമരത്തിൽ ആണിയടിച്ചു തറച്ച് കൊല്ല് . പരമാവധി വേദന അനുഭവിച്ചായിരിക്കണം മരണം ഇവന്റെ മരണം എല്ലാവർക്കും ഒരു പാഠമാവട്ടെ ”

ഭടൻമാർ അയാളെ പിടിച്ചു കൊണ്ടു പോയി
—————
വിളംബരം പുറപ്പെടിവിക്കുമ്പോൾ കേൾക്കുന്ന കുഴൽ ശബ്ദം കേട്ട് ആളുകളെല്ലാം. കഴുമരത്തിന്റെ ചുറ്റും തടിച്ചു കൂടി
കഴുമരമായി വലിയൊരം മരത്തടി നിലത്തു ഉറപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട് അതിനു ലമ്പമായി കൈകാലുകൾ കെട്ടിയിടാൻ രണ്ടു പലകകൾ അണിയടിച്ചു തറച്ചിരുന്നു ആ പലകകളിലും രക്തത്തിന്റെ പാട് കട്ട പിടിച്ചിരുന്നു