സുൽത്വാൻ 7 [ജിബ്രീൽ] 447

റേച്ചലവനെ അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കി കാരണം അവനവളോട് ഇതുവരെ ഇത്രയും വാക്കുകൾ സംസാരിച്ചിട്ടില്ലായിരുന്നു . അവൾ എന്തെങ്കിലും ചോദിക്കുന്നതിന് ഒറ്റവാ ക്കിൽ മറുപടി പറയുമെന്നല്ലാതെ

“എനിക്ക് ട്രൈനിന് സമയമായി……. ബൈ മേഡം ” എന്നു പറഞ്ഞ് ഷാനു ജിത്തുവിന്റെ കാറിനടുത്തേക്ക് നടന്നു

അവനു പുറകിൽ റേച്ചലിനു ഒരു ചിരി സമ്മാനിച്ച് ജിത്തുവും

റേച്ചലപ്പോഴും കാറിന്റെ സൈഡ് സീറ്റിലിരുന്ന ഷാനുവിനെ ആരാധന നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളോടെ നോക്കി നിൽക്കുകയായിരുന്നു

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

ഇന്ത്യൻ സമുദ്രാതിർത്തിക്ക് അഞ്ച് നോട്ടിക്കൽ മൈൽ അകലെ രാത്രിയിലെ ശാന്തമായ തിരകളെ കീറി മുറിച്ച് വരുന്ന രണ്ട് നിലകളുളള വലിയ ഒരു ചരക്കു കപ്പൽ

“പ്രബിർ സബ് കുച്ച് ടികെ ഹേ നാ ( എല്ലാം ഒ കെയല്ലേ )” കപ്പലിലെ ഓപ്പൺ സേപസിൽ സചീകരിച്ചിട്ടുള്ള കട്ടിലിൽ കിടന്നു കൊണ്ട് മഹാദേവന്റെ മകൻ സച്ചു തന്റെ വലം കൈയ്യായ പ്രബീറിനോട് ചോദിച്ചു

“ ചിന്ത മത്ത് കരോ സച്ചു ഭായ് കോയി ഹമേ ച്ചു നഹി സക്ക്താ ( പേടിക്കണ്ട സച്ചു ഭായ് നമ്മളെയാരും തൊടില്ല ) ” ചരക്കു കപ്പൽ ഇന്ത്യൻ അതിർത്തിയിലെത്തുന്നതിന് മുമ്പ് അവരുടെ അടുത്ത് കപ്പലുകളിൽ നിന്നും പണം പിരിച്ച് ജീവിക്കുന്ന കുറച്ചു പേർ ബോട്ടിൽ വന്ന് അവരുടെ കപ്പലിനെ തടഞ്ഞിരുന്നു

പക്ഷേ അരയിൽ തോക്കുകളുമായി നിൽക്കുന്ന അമ്പതോളം ആളുകളെ കണ്ടവർ ഭയന്നോടുകയാണു ഉണ്ടായ ത്

കപ്പലിന്റെ വശത്ത് എന്തോ പതിച്ച ശബ്ദം കേട്ട് ഒരുത്തൻ തന്റെ ഗണ്ണെ ടുത്ത് താഴേക്കു നോക്കി

പെട്ടെന്നാണവൻ തലയിൽ ബുള്ളറ്റു തറച്ച് നിലം പതിച്ചത്