വസന്തം പോയതറിയാതെ -12 [ദാസൻ] 469

മോൾ നിർബന്ധിച്ചപ്പോൾ ഞാനും എടുത്തു. അവിടെനിന്നും മടങ്ങി പാലക്കാട് എത്തിയപ്പോൾ മോള് ഫാമിലേക്ക് പോകാമെന്ന് പറഞ്ഞു. പിന്നീട് ഇടക്കിടക്ക് മോള് വിളിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. കുറച്ചകലെ നിന്നേ മോള് ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു, പ്രൗഡ ഗംഭീരമായ പഴയ മാളിക വീട് പോലെ വലിയ കെട്ടിടം. കൂടുതൽ കൂടുതൽ അടുത്തേക്ക് ചെല്ലും തോറും അതിന്റെ പ്രൗഡിയും ഭംഗിയും കൂടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. പഴയ രീതിയിലുള്ള ചുവരുകൾ രണ്ടുനിലയിൽ ഓടിട്ട കെട്ടിടം താഴത്തെ നില നല്ല ഉയരം കൂടിയിട്ടുള്ളതാണ്. ചെങ്കൽ റോഡിൽ നിന്നും അകത്തേക്ക് കയറുന്നത് വലിയ ഗേറ്റിലൂടെയാണ്. മോള് വെളിയിൽ ഇറങ്ങി കെട്ടിത്തൂക്കിയ അമ്പലമണി പോലുള്ള മണിയിൽ അടിച്ചപ്പോൾ നല്ല ആരോഗ്യ ദൃഢഗാത്രനായ ഒരാൾ വന്ന് ഡേറ്റ് തുറന്നു. മോളെ കണ്ടപ്പോൾ അയാൾ വളരെ സ്നേഹത്തോടെ സംസാരിക്കുന്നതു കണ്ടു. ഞങ്ങൾ വണ്ടിയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങിയപ്പോൾ മോളോട് ആരാണ് എന്ന് ചോദിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി. വണ്ടിയിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി ചുറ്റും നോക്കിയപ്പോൾ ഞാൻ ആശ്ചര്യപ്പെട്ടു പോയി. കെട്ടിടത്തിന് മുൻവശം നല്ല വിശാലമായ പൂന്തോട്ടം അതും, വിവിധ തരത്തിലുള്ളത്. ഞാൻ കാണാത്തതരം ചെടികളും ആ കൂട്ടത്തിലുണ്ട്. എല്ലാം നല്ല ഭംഗിയായി ഒരുക്കിയിരിക്കുന്നു. അതൊക്കെ കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതിനിടയിൽ ഗേറ്റ് തുറന്ന് തന്ന ആളെപ്പോലെ ഇരിക്കുന്ന ഒരാൾ കൂടി അവിടേക്ക് വന്നു. അയാളെയും മോളോട് സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ആളെയും ഞങ്ങൾക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തി, ഞങ്ങളെയും അവർക്കും. അവർക്ക് ഞാൻ കളക്ടർ ആണെന്നുള്ള കാര്യം അറിയാമായിരുന്നു, ഇപ്പോൾ മോൾ നമ്മുടെ ബന്ധു കൂടിയാണ് എന്ന് പറഞ്ഞു. എന്റെ മനസ്സിൽ തോന്നിയത് ഞാൻ പുറമേക്ക് പറഞ്ഞു

” കയ്യിൽ കിട്ടിയ മാണിക്യത്തെയാണ് ഞാൻ നഷ്ടപ്പെടുത്തിയത്, ഇത്രയും കലാബോധമുള്ള ആളിനെ ആണല്ലോ ഞാൻ തള്ളിക്കളഞ്ഞത് ”

ഇതൊക്കെ കണ്ടു അമ്മ

” ആ മനസ്സിന്റെ സൗന്ദര്യം പോലെ തന്നെ ഈ പ്രദേശവും ഇരിക്കുന്നു. എന്ത് ശാന്ത സുന്ദരമായ സ്ഥലം. ”