വസന്തം പോയതറിയാതെ -12 [ദാസൻ] 470

രാവിലെ ഉണർന്നു ഞങ്ങൾ പോകാൻ റെഡി ആകുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ രാജീവൻ

” എന്തു പോക്കാണിത്, നിങ്ങൾ ഉച്ച ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് പോയാൽ മതി. നാളെയല്ലേ ജോലിക്ക് പോകേണ്ടതുള്ളൂ. ”

രാജീവന്റെ കടുംപിടുത്തത്തിന് മുമ്പിൽ കീഴടങ്ങേണ്ടി വന്നു. എനിക്ക് എത്രയും പെട്ടെന്ന് പാലക്കാട് എത്തി മോളെ ഒന്ന് കാണണമെന്ന് വലിയ ആഗ്രഹം. അവർ വിനുവേട്ടൻ വന്നിട്ടേ കൊച്ചിയിലേക്ക് തിരിച്ചുപോകു എന്നാണ് തോന്നുന്നത്. ഉച്ച ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങി എത്രയും പെട്ടെന്ന് പാലക്കാട് എത്താനുള്ള ധൃതിയായിരുന്നു പക്ഷേ, ഓണം കഴിഞ്ഞുള്ള തിരിച്ചുപോക്കിന്റെ തിരക്കായിരുന്നു റോഡിൽ മുഴുവൻ അതുകൊണ്ട്, തൃശ്ശൂർ എത്തിയപ്പോൾ ഹോസ്പിറ്റലിൽ കയറി ആ കുട്ടിയുടെ അടുത്ത് പോകണമെന്നുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും, യാത്ര സുഖകരമല്ലാത്തതുകൊണ്ട് വേണ്ട എന്ന് വെച്ചു. എന്നിട്ടും, പാലക്കാട് എത്തിയപ്പോൾ നേരം നന്നേ ഇരുട്ടി അതുകൊണ്ട്, ഫാമിലേക്ക് പോകാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ഇത്രയും ദിവസത്തെ മുടക്ക് ആയതുകൊണ്ട് ചെന്നപ്പോൾ ഓഫീസിൽ നല്ല തിരക്കായിരുന്നു. ഓഫീസിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങാൻ താമസിച്ചു, വീടെത്തി ഭക്ഷണം കഴിച്ച് കിടന്നതേ ഓർമ്മയുള്ളൂ. ദിവസങ്ങൾ കടന്നു പോകുന്നത് അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. ദിവസവും മോള് വിളിച്ച് വിവരങ്ങൾ അന്വേഷിക്കുമായിരുന്നു. ആക്സിഡന്റ് പറ്റിയ കുട്ടിയുടെ വിവരം എല്ലാ ദിവസവും ഞാൻ അന്വേഷിച്ചിരുന്നു. മോൾക്കും അച്ചുവിനും ക്ലാസ് തുടങ്ങുന്നത് കൊണ്ട് അവർ പാലക്കാട് വിട്ടു. ഈ വിവരം മോള് വിളിച്ച് നേരത്തെ പറഞ്ഞുവെങ്കിലും എനിക്ക് അവിടെ വരെ ഒന്ന് പോകാൻ സാധിച്ചില്ല. വിനുവേട്ടനിൽ എനിക്ക് അധികാരമൊന്നും ഇല്ല എങ്കിലും, ആ താരയോടൊപ്പം ഉള്ള സഹവാസം എനിക്ക് ഒട്ടും സഹിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. എനിക്കതിൽ ഒന്നും പറയാനും സാധിക്കില്ല കാരണം, എന്റെ കൈകളിൽ ഭദ്രമായിരിക്കേണ്ട ആ മാണിക്യത്തെ ഞാൻ, പുറം കാലുകൊണ്ട് തട്ടി മാറ്റിയതാണ്. എന്നാലും എന്റെ മനസ്സ് വല്ലാതെ നൊമ്പരപ്പെടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കുട്ടി ഡിസ്ചാർജ് ആയി എന്ന വിവരം പറഞ്ഞപ്പോൾ മുതൽ മനസ്സിന് സന്തോഷം ഏറി. ഇനിയെങ്കിലും വിനുവേട്ടനെ ഫ്രീയായി കിട്ടുമല്ലോ എന്ന സന്തോഷം. മോള് ഞങ്ങളുടെ വിഷയം എങ്ങനെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുന്നിൽ അപ്രോച്ച് ചെയ്യും എന്ന് ഒരു എത്തും പിടിയും കിട്ടുന്നില്ല.