വസന്തം പോയതറിയാതെ -12 [ദാസൻ] 469

അദ്ദേഹത്തിനും എന്നെ കാണാത്തതുപോലെ കടന്നു പോകാമായിരുന്നു പക്ഷേ, അതു ചെയ്തില്ല. ഞാൻ ഇതൊന്നും ഓർക്കാതെ അദ്ദേഹം പോയതിനു പുറകെ കൊച്ചിയിൽ രാജീവിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് ഞാനും അമ്മയും പോകാൻ തുനിഞ്ഞു. അത് അറിഞ്ഞ മോള് വളരെ വിഷമത്തോടെ എന്നോട് സംസാരിച്ചു. അപ്പോഴാണ് എനിക്ക് ബോധോദയം ഉണ്ടായത് ഞാൻ, ഈ ചെയ്യുന്നത് ഒട്ടും ശരിയല്ലല്ലോ എന്ന്. അതോടെ ആ യാത്ര വേണ്ടെന്നുവച്ച് അടുത്ത ദിവസത്തേക്ക് മാറ്റി. തൃശ്ശൂർ കളക്ടറെ വിളിച്ചു ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് വേണ്ട എല്ലാ സഹായവും എത്തിക്കാൻ പറഞ്ഞു. അദ്ദേഹം ഉറപ്പു തരികയും ചെയ്തു

രാവിലെ റെഡിയായി ഇറങ്ങാൻ നിൽക്കുമ്പോൾ വിനുവേട്ടത്തി അമ്മ തടസവാദവുമായി അപ്പോൾ മോള്, ഞങ്ങൾക്ക് അനുകൂല നിലപാട് എടുത്തു. പോകുന്ന വഴി ഞാൻ എന്റെ നഷ്ടബോധത്തെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുകയും, അമ്മ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞുകൊണ്ടും ഇരുന്നു. കൊച്ചിയിൽ രാജീവിന്റെ വീട്ടിൽ എത്തി കുട്ടികളെ കണ്ടിട്ടും മനസ്സ് നേരെ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. രാജീവും ഭാര്യയും എന്തൊക്കെയോ ചോദിച്ചു ഞാൻ അതിന് മറുപടിയും പറഞ്ഞു. ഞങ്ങൾ എത്തിയപ്പോൾ ഉച്ച കഴിഞ്ഞിരുന്നു അതുകൊണ്ട്, അമ്മാവന്റെ മറ്റു രണ്ടു മക്കളും അമ്മായിയും ഉച്ച ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചു പോയിരുന്നു. അമ്മാവൻ മരിച്ചിട്ട് ആറേഴു വർഷം കഴിഞ്ഞു. അമ്മായിഇളയ ആളുടെ കൂടെ തറവാട്ടിലാണ്. രാജീവൻ ഒരുപാട് നിർബന്ധിച്ചാലും അമ്മായി നിൽക്കാൻ കൂട്ടാക്കിയില്ല. അവർ ഞങ്ങൾ വരുന്നതു നോക്കി ഭക്ഷണം കഴിക്കാതെ കാത്തിരുന്നു പക്ഷേ ഞങ്ങൾ വരാൻ വൈകുമെന്ന് അറിഞ്ഞതോടെ അവർ ഭക്ഷണം കഴിച്ച് പോയി. ഞങ്ങൾ വരാൻ വൈകിയതിൽ അവർക്ക് വളരെ വിഷമം തോന്നിയെന്ന് രാജീവ് പറഞ്ഞു. എന്ത് ചെയ്യാം, ഇടക്ക് വെച്ചു വന്ന ബന്ധമാണെങ്കിലും മോളെ വിട്ടുപിരിയാൻ വളരെ പ്രയാസമാണ്. എന്തോ ഒരു ആത്മബന്ധം മോളുമായി ഉള്ളതുപോലെ. മോള് ഞങ്ങളെ പോകാൻ അനുവദിച്ചെങ്കിലും ആ മനസ്സ് എനിക്കറിയാം. ഒരു ദിവസമെങ്കിൽ ഒരു ദിവസം കൂടുതൽ എന്റെ കൂടെ നിൽക്കണം എന്നായിരിക്കും ആ മനസ്സ് പറയുന്നത്. രാത്രിയിൽ ഉറങ്ങാൻ കിടന്നിട്ടും നിദ്രാദേവി കടാക്ഷിക്കാൻ അമാന്തം കാണിച്ചു.