“ഇത്താ” ഞാൻ അതിശയത്തോടെ അവരെ വിളിച്ചു. ഒരു സർക്കാർ ഉദ്യോഗസ്ഥൻ. അതിനുമപ്പുറം അവർക്കെന്നെ മനസ്സിലായതേയില്ല. ഇത്താ ഞാൻ ചെറിയാൻ മാപ്പിളേടെ മോനാ. അവർ എന്നെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി പിന്നെ “അലമുറയിട്ടു”,
“എന്റെ പടച്ചോനെ ഞാൻ എന്താ ഈ കേക്കണത്..അവരുടെ കണ്ണുകളിൽ അത്ഭുതവും സ്നേഹവും വിരിഞ്ഞു നിന്നു …നിങ്ങളീനാട്ടീന്നു പോയതിനു ശേഷം കണ്ടിട്ടില്ലാലോ മോനെ .പിന്നെ എങ്ങനെ ഓർക്കാനാ. ബാ ..അകത്തേക്ക് ബാ ..”
ഓർമകൾക്ക് മധുരമുണ്ട്..മുതു നെല്ലിക്കയുടെ മധുരം… അയവിറക്കുന്തോറും ഊറി വരുന്ന മധുരം.
ഓരോ സീനിൽ നിന്നും മറ്റൊന്നിലേക്കുള്ള ട്രാൻസ്ഫോർമേഷൻ ഒരിടത്തുപോലും ഫീൽ ചെയ്തില്ല.. ഒരു സ്വപ്നം കാണുന്ന പോലെ… അതാണ് ഈ എഴുത്തിന്റെ മനോഹാരിത !
// ഓരോ യാത്രയും മൂന്നു കാലങ്ങളിലൂടെ ഒപ്പമുള്ള സഞ്ചാരമാണെന്നു ചിലപ്പോൾ തോന്നും .പക്ഷെ മനസ്സിന്റെ സഹവാസം എപ്പോഴും ഭൂതകാലവുമൊത്താണ്. //
അതുകൊണ്ടാവുമല്ലേ ഇതെല്ലാം വായിച്ചപ്പോൾ നിങ്ങളോടൊപ്പം ഭൂതകാലത്തിലേക്ക് ഊളിയിട്ടതും, അവസാന വരികളെത്തിയപ്പോൾ പോലും അവിടെ നിന്നും കരകയറേണ്ടെന്നു തോന്നിയതും…
എവിടെയൊക്കെ എങ്ങനെയൊക്കെ നടന്നാലും അവസാനം നഷ്ടപ്പെട്ട ബാല്യത്തിന്റെ മധുരം നുണയാൻ നമ്മൾ തിരിച്ചെത്തുമല്ലോ…