അയാൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി. തന്റെ തൊപ്പിയൂരി ഒന്ന് വീശി, ആ മഞ്ഞു പെയ്യുന്ന രാത്രിയുടെ ഇരുട്ടിലേക്ക് നടന്നകന്നു.
മാർത്ത ഒരിത്തിരി നേരം അയാൾ പോകുന്നതും നോക്കി അങ്ങനെ നിന്നു. കുറച്ച് കഴിഞ്ഞവർ , ആ വീട് പൂട്ടി ആ രാത്രി തന്നെ അടുത്തുള്ള പള്ളിയിലേക്കോടി. രാത്രികുർബ്ബാന കഴിഞ്ഞാൾക്കാർ പിരിഞ്ഞിരുന്നു.
കന്യാമറിയത്തിന്റെ കാൽക്കൽ വീണു നന്ദി പറഞ്ഞു കൊണ്ട് മാർത്ത പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. ആരുമില്ലാത്തവരെ സഹായിക്കുവാൻ വന്ന മാലാഖയുടെ വരവിനു അളവില്ലാത്തത്ര നന്ദി പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അവർ കുറെ നേരം കൂടി അവിടെ തങ്ങി, പിന്നെ കുറേനേരം കഴിഞ്ഞു മടങ്ങി.
അവർ മടങ്ങിയതിനു ശേഷം, ആ രൂപക്കൂടിന്റെ പിന്നിൽ നിന്നും പള്ളിയുടെ സൂക്ഷിപ്പുകാരനായ വൃദ്ധൻ പതിയെ പുറത്തേക്കു വന്നു. അയാൾ പുഞ്ചിരിതൂകി കൊണ്ട് പള്ളിയുടെ ഓരോ ജന്നാലയായി പതിയെ അടക്കുവാൻ തുടങ്ങി. ഓരോ മെഴുകുതിരയായി ഊതിക്കെടുത്തുവാൻ തുടങ്ങി. മുൻപൊരിക്കൽ മാർത്തയുടെ കരച്ചിലിനും സങ്കടം പറച്ചിലും സാക്ഷിയായ അതേ വൃദ്ധൻ…….!