ദൗത്യം 16 {ഫൈനൽപാർട്ട്‌}[ശിവശങ്കരൻ] 201

 

രാശിപ്പാലകയുടെ മുന്നിലിരുന്നു വിഷ്ണുനാരായണൻ തിരുമേനി പുഞ്ചിരിച്ചു…

 

“എന്താടോ… അവൻ ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക് അടുത്തു അല്ലേ…” ഭട്ടതിരിപ്പാട് ശിഷ്യന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി…

 

“അതേ സ്വാമി… കൃത്യമായി പറഞ്ഞാൽ ബ്രഹ്മഹത്യ… പുരാണങ്ങളിൽ പോലും നിഷിദ്ധമായി പറഞ്ഞിട്ടുള്ള ഏഴുജന്മം വേട്ടയാടാൻ പോന്ന പാപം…”

 

“ഇല്ലെടോ… കൽപ്പാത്തി വാസുദേവൻ… സാക്ഷാൽ ദേവന്റെ പേരും അസുരന്റെ സ്വഭാവവും ഉള്ള അവൻ ഒരിക്കലും ബ്രാഹ്മണൻ അല്ല, ബ്രഹ്മത്തെ അറിയുന്നവനാണ് ബ്രാഹ്‌മണൻ… ശരീരത്തിനു കുറുകെ ഒരു നൂലിട്ടതുകൊണ്ട് മാത്രം ആരും ബ്രാഹ്‌മണൻ ആകുന്നില്ല…”

 

“അങ്ങേല്ലാം അറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു അല്ലേ…”

 

“കഴിഞ്ഞ രണ്ടു ദിവസമായി പരിശ്രമിക്കുകയല്ലേ… കുറച്ചു കാര്യങ്ങൾ ഒക്കെ മനസ്സിലായി… പക്ഷേ… ഈ വീട്ടിലെ കുട്ടിയെ ആ ആത്മാവ് തിരഞ്ഞെടുക്കാനുള്ള കാരണം… അതാണ്‌ മനസ്സിലാകാത്തത്…”

 

“അതിനുള്ള ഒരുത്തരം കയ്യിലുണ്ട് ഗുരോ…”

സൂര്യനാരായണന്റെ മറുപടി കേട്ട് ഭട്ടതിരി അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കി…

 

“അവന്റെ നിയോഗം… ഒരാളെ കൊല്ലണം എന്ന അവന്റെ ജാതകവിധി… നമ്മൾ ഇത്രയൊക്കെ ശ്രമിച്ചിട്ടും ആ ആത്മാവിനെ പിടി കിട്ടുന്നില്ലെങ്കിൽ ഇത് അവന്റെ ജന്മനിയോഗമാണ്…”

 

“ശരിയാണ്… ഇതുവരെ നടത്തിയതിൽ… ഈ ഒരു ക്രിയ മാത്രം ഉപേക്ഷിക്കുകയാണ്…”

 

“ഗുരോ…” ഭട്ടതിരിയുടെ വാക്കുകൾ കേട്ട ശിഷ്യൻ ഞെട്ടി…

 

“അവന്റെ നിയോഗം… ഈശ്വരഹിതം അതാണെങ്കിൽ… നമ്മൾ മനുഷ്യർക്ക് അതിനെ എതിർക്കുവാൻ കഴിയില്ല… പിന്നേ ഈ പ്രഹസനങ്ങൾക്ക് എന്താ അർത്ഥം… അതിന്റെ ആവശ്യമുണ്ടോ നാരായണാ…”

 

“മ്മ്…” രാശിപ്പലകയിൽ നോക്കി നെടുവീർപ്പിടാനേ സൂര്യനാരായണൻ തിരുമേനിക്ക് കഴിഞ്ഞൊള്ളൂ…

 

സൂര്യസേനഭട്ടതിരിയും പരിവാരങ്ങളും മടങ്ങിപ്പോകുന്നത് നോക്കി നിറഞ്ഞകണ്ണുകളോടെ നിൽക്കുന്ന ഒരച്ഛനും അമ്മയും, സൂര്യനാരായണൻ നമ്പൂതിരിയുടെ മനസ്സിൽ വേദനയുടെ ചിത്രങ്ങളായി…

 

അസ്തമയസൂര്യൻ ആ വിടവാങ്ങലിനു മൂകസാക്ഷിയായി നിന്നു അരുണവർണത്തിൽ ശോഭിച്ചു…

 

*****************************