ചെകുത്താന്‍ വനം 2. റോബിയും രണശൂരൻമാരും [Cyril] 2242

ചിരി നിർത്തി കൊണ്ട് അയാൾ എന്റെ മുഖത്ത് കുറെ നേരം നോക്കി. “എന്റെ പേര് അറിയാനും കേള്‍ക്കാനും നിനക്ക് യോഗ്യത ഇല്ല കുഞ്ഞേ. ആ യോഗ്യത നേടുമ്പോൾ നി അറിയും എന്റെ പേര്.”

ഞാൻ ദേഷ്യത്തോടെ തന്നെ അയാളെ കുറച്ച് നേരം കൂടി നോക്കി. അയാളുടെ കണ്ണില്‍ ഒരു പുഞ്ചിരി മിന്നിമറഞ്ഞു.

പിന്നെ ഒരു മുഖവുരയും ഇല്ലാതെ അയാൾ പറഞ്ഞു, “ഇന്ന് തുടങ്ങി പതിമൂന്ന്‌ വര്‍ഷ കാലം നിന്നെ ഞാൻ പരിശീലിപ്പിക്കും. പതിമൂന്ന് വര്‍ഷം പൂര്‍ത്തിയാക്കുന്ന അന്ന് നിന്റെ പരിശീലനം അവസാനിക്കും. അന്ന് ഞാൻ നിന്നെ പരീക്ഷിക്കും, അപ്പോൾ നി നിന്റെ യോഗ്യത തെളിയിച്ച് എന്നെ തൃപ്തി പെടുത്തിയൽ മാത്രമേ ഈ പരിശീലനം പൂർണത പ്രാപിക്കുകയുള്ളു.” അയാൾ ഗൌരവത്തോടെ പറഞ്ഞു.

“എന്ത് പരിശീലനം.” ഞാൻ കൗതുകത്തോടെ ചോദിച്ചു.

“ആയുധ കല. ആയുധങ്ങള്‍ ഉപയോഗിക്കാൻ മാത്രമല്ല, അവയെ പണിതെടുക്കാനുള്ള വിദ്യയും നിന്നെ ഞാൻ പഠിപ്പിക്കും.”

എന്റെ സന്തോഷത്തിന്‌ അതിരില്ലായിരുന്നു. പക്ഷേ എന്റെ സംശയം ഞാൻ ചോദിച്ചു. “എന്തിനാണ് നിങ്ങൾ എന്നെ പഠിപ്പിക്കുന്നത്?”

“അതാണ് എന്റെ കര്‍ത്തവ്യം.”

“എന്റെ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്ന മറ്റുള്ള കുട്ടികളെ എന്ത് കൊണ്ട് ഇവിടെ കൊണ്ട് വന്നില്ല?”

“കാരണം അവരാരും എന്റെ പാരമ്പര്യം അല്ല. രണ്ടാമത്തെ കാരണം – ഈ തോട്ടത്തില്‍ കടക്കുക എന്ന ആദ്യ പരീക്ഷണത്തിൽ തന്നെ അവര്‍ക്ക് വിജയിക്കാനും കഴിയില്ല.”

ഞാൻ സംശയത്തോടെ അയാളെ നോക്കി. “നമ്മൾ ഒരേ പാരമ്പര്യം എന്നാണോ നിങ്ങൾ പറയുന്നത്? നിങ്ങളുടെ പാരമ്പര്യത്തില്‍ ഉള്ളവര്‍ക്ക് മാത്രമേ ഇവിടെ വരാൻ കഴിയു എന്നാണോ നിങ്ങൾ പറയുന്നത്? അപ്പോൾ എന്റെ അമ്മയെ നിങ്ങള്‍ക്ക് അറിയാമോ?” ഞാൻ ഉത്കണ്ഠയോടെ ചോദിച്ചു.

“അതേ, നമ്മൾ ഒരേ പാരമ്പര്യത്തില്‍ പെട്ടവരാണ് കുട്ടി. പക്ഷേ എന്റെ പാരമ്പര്യത്തില്‍ ഉള്ള എല്ലാവർക്കും ഇവിടെ വരാൻ കഴിയില്ല. ആദ്യ കാലത്ത് നമ്മുടെ പാരമ്പര്യത്തില്‍ എല്ലാവർക്കും അതി വിശിഷ്ട രക്തം തന്നെയാണ്‌ സിരകളിൽ ഒഴുകിയിരുന്നത്. പക്ഷേ കാലങ്ങൾക്ക് ശേഷം നമ്മുടെ ജനങ്ങളുടെ സിരകളിൽ ആ വിശിഷ്ട രക്തത്തിന്റെ വിശുദ്ധി ക്ഷയിച്ചു. അത് കഴിഞ്ഞ് ഇപ്പോൾ നിന്റെ സിരകളിൽ മാത്രമാണ് ആ വിശിഷ്ട രക്തം പൂര്‍ണ വിശുദ്ധിയോടെയും പരിപൂര്‍ണ ശക്തിയോടെയും ഒഴുകുന്നത് കുഞ്ഞേ.” ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ അയാൾ പറഞ്ഞു.

പിന്നെയും സംശയത്തോടെ ഞാൻ അയാളെ നോക്കി. എന്റെ അമ്മയെ കുറിച്ച് അയാൾ ഒന്നും തന്നെ പറഞ്ഞില്ല.