ചെകുത്താന്‍ വനം 2. റോബിയും രണശൂരൻമാരും [Cyril] 2242

സഹജാവബോധ വുമായി ലയിക്കാന്‍ സമയം ആയിരിക്കുന്നു. ആ ക്രിയ കഴിയുന്നത് വരെ എന്റെ സാന്നിധ്യം ഇനി നി അറിയില്ല. ക്രൗശത്രൻ അയാളുടെ സഹജാവബോധ മായ എന്നെ നിനക്ക് അയാളുടെ മരണശാസന ദാനമായി നിനക്ക് നല്‍കിയിരിക്കുന്നു. അതോടെ ആ ശബ്ദം നിലച്ചു.

ആയിരം ചോദ്യങ്ങളാണ് എന്റെ മനസില്‍ ഞാൻ ചോദിച്ചത്‌. ഞാൻ മാന്ത്രികന്‍ ഒന്നുമല്ല. എന്ത് സിദ്ധി…. എന്ത് ശക്തി…. എനിക്ക് ഒന്നും മനസ്സിലായില്ല.

“റോബി……”

ആരോ എന്നെ കുലുക്കി വിളിച്ചപ്പോഴാണ് എനിക്ക് പരിസര ബോധം വന്നത്. ഉറക്കത്തിൽ നിന്നും ഉണര്‍ന്നത് പോലെ മന്തം പിടിച്ച മനസ്സുമായി ഞാൻ ചുറ്റിലും നോക്കി. അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്ന എല്ലാ കണ്ണുകളും എന്റെ മേല്‍ ആയിരുന്നു. കുറച്ച് കഴിഞ്ഞാണ് എന്റെ ബുദ്ധി പ്രവർത്തിക്കാൻ തുടങ്ങിയത്‌. ഇപ്പോൾ എനിക്ക് ചുറ്റും ഉണ്ടായിരുന്ന ആ സ്വര്‍ണ്ണ വലയം അപ്രത്യക്ഷമായി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. കുറച്ച് നേരത്തേക്ക് ശുദ്ധ വായു ശ്വസിക്കണം എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി.

“ഞാൻ പുറത്ത്‌ പോകുന്നു. കുറച്ച് കഴിഞ്ഞ് നമുക്ക് സംസാരിക്കാം.” അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് ആരുടെയും മറുപടിക്ക് നില്‍ക്കാതെ ഞാൻ പുറത്തേക്ക്‌ നടന്നു.

ഞാൻ എന്റെ ജീപ്പ് എടുത്തുകൊണ്ട് എവിടേക്കോ മനസ്സ് പോയ പൊക്കിൽ വിട്ടു. എന്തെങ്കിലും ചിന്തിക്കാൻ പോലും ശക്തി ഇല്ലായിരുന്നു. ഓരോ ദിവസം കഴിയുമ്പോഴും എന്റെ ജീവിതത്തില്‍ എനിക്ക് തടയാൻ കഴിയാത്ത പുതിയ പുതിയ കുരുക്കുകള്‍ വീഴുന്നു. അടുത്ത കുരുക്ക് ഇനി ഏതു രൂപത്തിൽ വരും എന്ന പേടിയായിരുന്നു എനിക്ക്.

എന്റെ ഫോൺ റിംഗ് ആയി. ഉടനെ ഞാൻ പ്രാകി. ആദ്യം അതിൽ നോക്കുക പോലും ചെയ്തില്ല. കുറച്ച് നേരം അടിച്ചിട്ട് അത് നിലച്ചു. എനിക്ക് ആശ്വാസം തോന്നി. ആരോടും സംസാരിക്കാൻ എനിക്ക് മൂഡ് ഇല്ലായിരുന്നു. ഫോൺ പിന്നെയും റിംഗ് ആയി. അതിനെ ചെന്നായ്ക്കളുടെ ഗുഹയില്‍ കൊണ്ട്‌ കളയാന്‍ തോന്നി. എന്റെ അടുത്ത് കിടന്ന അതിനെ ഞാൻ തുറിച്ച് നോക്കി. പെട്ടന്ന് എന്റെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി. ഞാൻ അതിനെ ചാടി എടുത്തു.

“സർ എവിടെയാ?” വാണിയുടെ മധുര സ്വരം എന്റെ കാതില്‍ പതിച്ചു.

“ഞാൻ…… ഞാൻ……” അപ്പോഴാണ് ഞാൻ പോലും ആലോചിച്ചത് “ഞാൻ എവിടെയാ…..?” ഞാൻ സ്വയം ഉറക്കെ ചോദിച്ചു.

പെട്ടന്ന് വാണിയുടെ പൊട്ടിച്ചിരി ഫോണില്‍ കേട്ടു. എന്റെ മുഖത്തും ചിരി വിടര്‍ന്നു. ചിരിച്ചപ്പോ എന്റെ മുഖം വലിഞ്ഞ് മുറുകുന്നത് പോലെ തോന്നി. എപ്പോഴും ദേഷ്യം പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന മുഖം ആയത് കൊണ്ട്‌ ആകും, ഞാൻ മനസില്‍ വിചാരിച്ചു. ഇന്ന് മുതൽ ഇനി എപ്പോഴും ചിരിക്കണം. ആരോടും ദേഷ്യം കാണിക്കരുത്, ഞാൻ തീരുമാനിച്ചു.

“സർ…..!” ചിരി മതിയാക്കി വാണി വിളിച്ചു.