ചെകുത്താന്‍ വനം 2. റോബിയും രണശൂരൻമാരും [Cyril] 2242

പെട്ടന്ന് അച്ഛനും തിരുമേനിയും മറ്റുള്ള രണശൂരൻമാരും കസേരയില്‍ നിന്നും ചാടി എഴുന്നേറ്റ് എന്നെ തുറിച്ച് നോക്കി. വാണിയും മറ്റുള്ളവരും വാ പൊളിച്ചിരുന്ന് എന്നെ നോക്കി. അന്ന് അഡോണി എന്റെ ഓഫീസില്‍ നാടകം കളിക്കാന്‍ വന്നത് കൊണ്ട്‌ മാത്രമാണ് അയാളുടെ മനസില്‍ നിന്നും ഒരുപാട്‌ രഹസ്യങ്ങള്‍ എനിക്ക് ഒപ്പിയെടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞത്. ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും ഇടക്കൊക്കെ ഇവരെ ഞെട്ടിക്കാൻ കഴിയുന്നതിൽ എനിക്ക് വല്ലാത്ത സന്തോഷം തോന്നി.

“രണശൂരൻ മാർക്ക് മാത്രം അറിയാവുന്ന രഹസ്യം നിനക്ക് എങ്ങനെ അറിയാം?” തിരുമേനി ചോദിച്ചു. എന്നിട്ട് തുടർന്നു, “ശക്തനായ ലോകവേന്തന്നോ, ചെകുത്താന്‍ രക്തത്തില്‍ ജനിച്ച ആര്‍ക്കെങ്കലുമോ ഞങ്ങൾ രണശൂരൻ മാരുടെ മനസ്സിൽ ഒരിക്കലും കടന്ന് കൂടാൻ കഴിയില്ല. ഞങ്ങളുടെ ഒരു രഹസ്യവും ഞങ്ങളില്‍ നിന്നും മനസ്സിലാക്കാൻ പോലും കഴിയില്ല. അപ്പോൾ പിന്നെ നിനക്ക് എങ്ങനെ അറിയാം?”

എനിക്ക് കാര്യങ്ങൾ എങ്ങനെ അറിയാം എന്ന ആ രഹസ്യം വെളിപ്പെടുത്താന്‍ ഞാൻ തയ്യാറല്ലായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട്‌ ഞാൻ കള്ളം പറഞ്ഞു, “ഞാൻ ഊഹിച്ചു….”

അവരെല്ലാവരും എന്നെ തുറിച്ച് നോക്കി. ഞാൻ പറഞ്ഞത് ആരും വിശ്വസിച്ചില്ല എന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായി. എനിക്ക് ചിരിക്കാന്‍ തോന്നിയെങ്കിലും ഞാൻ അടക്കി പിടിച്ചു.

“ഇനി വേറെയും എന്തെങ്കിലും ഊഹിച്ച് വെച്ചിട്ടുണ്ടോ….? പിന്നെ കഴിഞ്ഞ രാത്രി നി പറഞ്ഞു – ഞങ്ങൾ പതിനെട്ട് പേര്‌ രണശൂരൻ മാർ ആണെന്ന്. സാധാരണക്കാരെയും ഞങ്ങളെയും വെറുതെ നോക്കി വിത്യാസം പറയാൻ ആര്‍ക്കും കഴിയില്ല. ഞങ്ങൾക്ക് പോലും അതിന്‌ കഴിയില്ല. പക്ഷേ ഞങ്ങളുടെ മനസ്സുകള്‍ ചങ്ങല കണ്ണി പോലെ ഇണങ്ങി ഇരിക്കുന്നത് കൊണ്ട്‌ ഞങ്ങൾക്ക് അതിന്റെ ആവശ്യം ഇല്ലാ. അപ്പോ നിനക്ക് എങ്ങനെ ഊഹിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു?” ഒരു രണശൂരൻ ചോദിച്ചു.

ഞാൻ കുറച്ച് നേരം ഒന്നും പറയാതെ ഇരുന്നു. എല്ലാ രണശൂരൻ മാരും എന്നെ തുറിച്ച് നോക്കി കൊണ്ട്‌ തന്നെ ഇരുന്നു.

ഞാൻ ഒരു കൂസലുമില്ലാതെ പറഞ്ഞു, “ഇപ്പൊ നോക്കുന്നത് പോലെ ഇന്നലെയും നിങ്ങൾ പതിനെട്ട് പേരും എന്നെ തുറിച്ച് നോക്കി. അതുകൊണ്ട്‌ എനിക്ക് ഊഹിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. കാരണം രണശൂരൻമാർ മാത്രമാണ്‌ എന്നോ എപ്പോഴും തുറിച്ച് നോക്കുന്നത്.”

അതുകേട്ട് അച്ഛൻ പിന്നെയും കസേരയില്‍ നിന്നും ചാടി എണീറ്റ് എന്നെ തുറിച്ച് നോക്കി. ആരെല്ലാമോ പതിയെ ചുമച്ചു. രാധിക ചേച്ചി എന്റെ കൈയില്‍ മുറുക്കി പിടിച്ചു. ഞാൻ ചേച്ചിയെ നോക്കി. ചേച്ചി ചിരി അടക്കാനുള്ള ശ്രമത്തില്‍ ആയിരുന്നു എന്ന് തോന്നി.

“ഈ അച്ഛൻ എന്തിനാണ് എപ്പോഴും ഇതുപോലെ ചാടി എണീറ്റു എന്നെ തുറിച്ച് നോക്കുന്നത്?” ഞാൻ രാധിക ചേച്ചിയോട് ഉറക്കെ ചോദിച്ചു. ചേച്ചി ഉടനെ ചുണ്ട് ഇറുക്കി പിടിച്ച് കൊണ്ട്‌ മിണ്ടാതെ ഇരുന്നു.

ദീര്‍ഘമായി ശ്വസിച്ച് കൊണ്ട്‌ അച്ഛൻ പിന്നെയും കസേരയില്‍ ഇരുന്നു. എന്നിട്ട് എന്നോട് പറഞ്ഞു, “ഞങ്ങളെ പരിഹസിക്കരുത് റോബി.”

ഞാൻ മിണ്ടാതെ ഇരുന്നു.

“ഇനി വേറെ വല്ല ഊഹവും നിനക്ക് പറയാറുണ്ടോ റോബി?” അഡോണി ചോദിച്ചു.

“എന്റെ ഊഹം അറിയാൻ നിങ്ങൾ എല്ലാവരും എന്തിനാണ് ഇത്ര താല്പര്യം കാണിക്കുന്നത്?” ഞാൻ കടുപ്പിച്ച് ചോദിച്ചു.