ചെകുത്താന്‍ വനം 2. റോബിയും രണശൂരൻമാരും [Cyril] 2242

രാത്രി ഒന്‍പത് മണി ആയെങ്കിലും ഹോട്ടൽ തുറന്ന് തന്നെ ഇരുന്നു. ജീപ്പ് ഞാൻ ഹോട്ടലിന്റെ മുന്നില്‍ തന്നെ പാർക്ക് ചെയ്തിട്ട് ഞാൻ അകത്ത് കേറി. ഉച്ചക്ക് ഉണ്ടായിരുന്ന അത്ര തിരക്ക് ഇപ്പോൾ ഇല്ലായിരുന്നു. അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്ന എല്ലാവരുടെയും കണ്ണ് എന്റെ മേല്‍ ആയിരുന്നു.

“ഇരിക്കു സർ……..” എന്നെ കണ്ടതും ഹോട്ടൽ ഉടമ ഓടി വന്ന് പറഞ്ഞു. “പിന്നേ ഉച്ചക്ക് ഞാൻ എന്റെ പേര്‌ പറയാൻ മറന്ന് പോയി. ഞാൻ സാവിർഥൻ. അത് എന്റെ ഭാര്യ മാലേയ.” കിച്ചൻ വാതിലിൽ നിന്നുകൊണ്ട് ആളുകളുടെ ഓർടർ വിളിച്ച് പറഞ്ഞ്‌ കൊണ്ടിരുന്ന സ്ത്രീയെ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി കൊണ്ട്‌ അയാൾ പറഞ്ഞു.”

അവരെ ഞാൻ ഓര്‍ക്കുന്നു. ഉച്ചക്ക് അവരാണ് എനിക്ക് ആഹാരം മേശപ്പുറത്ത് വെച്ച് തന്നത്. ഞാൻ അവരെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു.

“ഞാൻ റോബി.” പുഞ്ചിരിച്ച് കൊണ്ട്‌ ഞാൻ പറഞ്ഞു.

“അറിയാം സർ. നിങ്ങളെ അറിയാത്തവരായി സഹോദരി ഗ്രാമത്തിൽ ആരും ഉണ്ടാവില്ല.” അയാൾ പറഞ്ഞു. ഞാൻ പിന്നെയും പുഞ്ചിരിച്ചു. വളരെ വേഗത്തിൽ സംസാരിക്കുന്ന പ്രകൃതം ആയിരുന്നു അയാള്‍ക്ക്.

“പിന്നെ സർ, നിങ്ങളുടെ കാട്ടിലേക്കുള്ള പോക്കും, അഞ്ച് മണി കഴിഞ്ഞിട്ട് പോലും നിങ്ങളെ തിരിച്ച് വരാൻ കാണാത്തത് കൊണ്ടും ആ സംഭവം കാട്ടുതീ പോലെ എല്ലാവരുടെയും കാതുകളിലും എത്തിപ്പെട്ടു. അത് സഹോദരി ഗ്രാമങ്ങളെ തന്നെ ഉലുക്കി മറിച്ചു. സത്യം പറഞ്ഞാൽ നിങ്ങൾ പോയത് പോലെ തിരിച്ച് വരുമെന്ന വിശ്വസം എനിക്കുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ….. നിങ്ങൾ….. നിങ്ങളെ ജീവനോടെ കാണാന്‍ കഴിയുമെന്ന് ഭൂരിഭാഗം ആളുകളും കരുതിയിരുന്നില്ല. നിങ്ങൾ കാട്ടില്‍ പോകുന്നത് റിഥുവിൻറ്റെ അച്ഛനാണ് കണ്ടത്. അയാൾ ഉടനെ അഡോണി അദ്ദേഹത്തെ അറിയിച്ചു. നാലര മണി കഴിഞ്ഞിട്ടും നിങ്ങൾ തിരിച്ച് വരാത്തത് കൊണ്ട്‌ തിരഞ്ഞ് വരാൻ മൂന് ഗ്രാമത്തിൽ നിന്നും ആളുകൾ കൂടി. വണ്ടി ആവശ്യം ഉള്ളത് കൊണ്ട് നിങ്ങളുടെ ഡിപ്പാര്‍ട്ട്മെന്റ് വണ്ടികളും വന്നു. ഇന്നലെ നടന്ന ആക്രമണത്തില്‍ നമ്മൾ വിജയിച്ച ശേഷം എല്ലാ ജനങ്ങള്‍ക്കും ഭയം മാറിയിരുന്നു. ചെന്നായ്ക്കള്‍ ഇനി ഗ്രാമത്തിൽ വരില്ല എന്ന് തന്നെയാണ് എല്ലാവരുടെയും വിശ്വസം. പക്ഷേ നിങ്ങൾ ഈ സാഹചര്യത്തില്‍….. ഒറ്റക്ക്….. കാട്ടില്‍ പോയത് ശരിയായില്ല സർ.” സാവിർഥൻ ചടപടാന്ന് പറഞ്ഞത് തീര്‍ത്തു.

അയാളുടെ സത്യസന്ധമായ സംസാരം കേട്ട് എനിക്ക് അയാളോട് എന്തോ മതിപ്പ് തോന്നി. ഞാൻ ഉടനെ പുഞ്ചിരിച്ചു. “എന്റെ പുറത്തുള്ള നിങ്ങളുടെ വിശ്വസം കാരണം ആയിരിക്കും നിങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടിയുള്ള ഒരു സമ്മാനം എന്റെ മുന്നില്‍ വന്ന് പെട്ടത്.” ഞാൻ അയാളോട് പറഞ്ഞു.

ഒന്നും മനസ്സിലാവാതെ അയാൾ എന്നെ നോക്കി. എന്നിട്ട് അയാളുടെ ഭാര്യയെ നോക്കി. അവരും മിഴിച്ച് നിന്നു.

“എന്റെ കൂടെ വരു.” അതും പറഞ്ഞ്‌ ഞാൻ ഹോട്ടലിന്റെ പുറത്തിറങ്ങി ജീപ്പിന്റെ പുറകിലത്തെ വാതില്‍ തുറന്നിട്ടു.

ഒരു നിമിഷം കഴിഞ്ഞാണ് അയാൾ പുറത്ത്‌ വന്നത്‌. ജീപ്പിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന കാട്ട് ആടിനെ കണ്ടതും അയാളുടെ കണ്ണ് തള്ളി. ഒന്നും പറയാൻ കഴിയാതെ അയാൾ ആടിനെ നോക്കി നിന്നു.

“എന്റെ വണ്ടിക്ക് മുന്നില്‍ ചാടിയതാ, കളഞ്ഞിട്ട് വരാൻ തോന്നിയില്ല. അത് നിങ്ങള്‍ക്കുള്ളതാണ്. എടുത്തോളു എനിക്ക് കഴിച്ചിട്ട് വേഗം തിരികെ പോണം.” ഞാൻ പറഞ്ഞു.