ചെകുത്താന്‍ വനം 2. റോബിയും രണശൂരൻമാരും [Cyril] 2242

“നിന്റെ ഈ പരിഹസിക്കുന്ന നാവ് ആ ചെന്നായ്ക്കള്‍ കടിച്ച് എടുത്തിരുന്നെങ്കില്‍ എനിക്ക് മനസമാധാനം കിട്ടിയേനെ.” അച്ഛൻ പറഞ്ഞു. പക്ഷേ പെട്ടന്ന് അച്ഛൻ ടവൽ മാറി കിടന്ന വിടവിലൂടെ എന്റെ ഇടത് നെഞ്ചില്‍ തുറിച്ച് നോക്കി.
അച്ഛൻ പറഞ്ഞത് കേട്ട് ഞാൻ ചിരിച്ചു. പല മുഖത്തും ചിരി വിരിയുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു. അതുപോലെ ആശ്വാസവും കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞു. ഞാൻ തിരിച്ച് വന്നു എന്നതിന്റെ ആശ്വാസം ആണോ അതോ എന്നെ തിരക്കി കാട്ടില്‍ പോകേണ്ട എന്നതിന്റെ ആശ്വാസം ആണോ എന്നൊന്നും എനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു.

“ആ മുറിവ്…… ചെന്നായ്ക്കള്‍ കാരണമാണോ?” അഡോണി ചോദിച്ചു.

“കാട്ടില്‍ വെച്ച് റണ്ടൽഫസിൻറ്റെ ശബ്ദം കേട്ടാണ് ഞാൻ രഹസ്യമായി അവന്റെ ശബ്ദം കേട്ട ദിക്കില്‍ പോയത്. പക്ഷേ അവിടെ റണ്ടൽഫസ് ഇല്ലായിരുന്നു. പകരം ഞാൻ ഏഴ് ചെന്നായ്ക്കളെ കണ്ടു……….

കാട്ടില്‍ നടന്ന സംഭവം ഞാൻ അവരോട് പറഞ്ഞു. പക്ഷേ ചെന്നായ്ക്കളുടെ മനസില്‍ കേറിയതും, രണ്ട് ചെന്നായ്ക്കളുടെ മനസില്‍ കേറി കൊന്ന കാര്യവും ഞാൻ പറഞ്ഞില്ല. അഞ്ച് ചെന്നായ്ക്കളെയും അസ്ത്രങ്ങൾ എയ്ത് കൊന്നു എന്നാണ്‌ ഞാൻ പറഞ്ഞത്.

പെട്ടന്ന് എന്റെ ചുറ്റിലും നിന്ന് പലരുടെയും ചോദ്യങ്ങൾ അസ്ത്രം പോലെ എന്റെ നേര്‍ക്ക് വന്ന് കൊണ്ടിരുന്നു. എനിക്ക് വാ തുറക്കാന്‍ പോലും കഴിഞ്ഞില്ല. അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്ന സകല ജനങ്ങളും ഞങ്ങളെ ചുറ്റി നിന്നുകൊണ്ടാണ് ചോദ്യ അസ്ത്രങ്ങൾ എന്റെ നേര്‍ക്ക് എയ്തത്. എന്റെ ക്ഷമ നശിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഓരോ സെക്കന്റും എന്റെ കോപം ഇരട്ടിച്ച് കൊണ്ടെ പോയി. എനിക്ക് റസ്റ്റ് വേണം. എല്ലാവരും എന്നെ വെറുതെ വിട്ടിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് ആശിച്ചു.

അപ്പോൾ വാണിയുടെ കൈ എന്റെ വലത് തോളില്‍ അമരുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു. അവൾ എപ്പോഴാണ്‌ എന്റെ അടുത്ത് വന്നതെന്ന്‌ പോലും ഞാൻ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. അതോടെ എന്റെ ശ്രദ്ധ മുഴുവനും അവളില്‍ മാത്രം ആയിരുന്നു. അച്ഛനും തിരുമേനിയും അഡോണിയും പരസ്പ്പരം നോക്കുന്നത് എന്റെ കടക്കണ്ണിലൂടെ ഞാൻ കണ്ടു.

“മതി ചോദ്യം ചോദിച്ചത്. നേരം ഒരുപാട്‌ വൈകി. എല്ലാവരും അവരവരുടെ വീടുകളില്‍ പൊയ്ക്കോളു നാള രാവിലെ നമുക്ക് അഡോണിയുടെ പരിശീലന കേന്ദ്രത്തില്‍ വെച്ച് സംസാരിക്കാം.” തിരുമേനി പറഞ്ഞു.

എല്ലാവരും കുറച്ച് നേരം കൂടി അവിടെ നിന്നിട്ട് പിറുപിറുത്തു. എന്നിട്ട് പതിയെ പിരിഞ്ഞ് പോകാൻ തുടങ്ങി. കുറച്ച് മാറി നിന്ന യൂണിഫോം ധരിച്ച ഒരാളുടെ അടുത്തേക്ക് വാണി പതിയെ നടന്ന് പോയി. എന്നിട്ട് അയാളോട് പതിഞ്ഞ സ്വരത്തില്‍ വാണി സംസാരിച്ചു. എനിക്ക് പോലും അതെന്താണെന്ന് കേള്‍ക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല.

“റോബി ഞങ്ങള്‍ക്കൊപ്പം വന്ന് കുറച്ച് നേരം ചിലവഴിക്കുമോ?” അച്ഛൻ അപ്പോഴും എന്റെ നെഞ്ചില്‍ നോക്കിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. എന്നിട്ട് അച്ഛൻ പെട്ടന്ന് കൈയുയർത്തി എന്റെ ഇടത് നെഞ്ചില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന അടയാളത്തിൽ അയാളുടെ കൈ പത്തി കൊണ്ട്‌ തൊട്ടു.

പെട്ടന്ന് ഷോക്ക് അടിച്ചത് പോലെ എനിക്ക് തോന്നി. അച്ഛന്റെ കണ്ണ് വിടർന്ന് വലുതായി. ഞാൻ വേഗം അയാളുടെ കൈ തട്ടി മാറ്റി. അച്ഛന്റെ ആ പ്രവര്‍ത്തി എന്നെ അതിശയിപ്പിച്ചു.