Charithriyam by Jayaraj Parappanangadi
പരസ്പരം പാലുകുടി നടത്തിയ ശേഷം
മുല്ലപ്പൂതോരണങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ നിന്നും നിമിഷയെ പതുക്കയെഴുന്നേല്‍പ്പിച്ച് സന്ദീപ് ബെഡ്ഡില്‍ ഒരു വെള്ളമുണ്ട് വിരിച്ചു…
ഇതെന്തിനാണേട്ടാ…?
അതിശയോക്തിയോടെയുള്ള അവളുടെ ചോദ്യത്തിന് സന്ദീപ് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു…
നിമിഷാ….
നീ തെറ്റിദ്ധരിയ്ക്കുകയൊന്നും വേണ്ട…
ഞാനൊരബദ്ധവിശ്വാസിയുമല്ല..
പക്ഷേ പരമ്പരാഗതശെെലികള്‍ പലതും പുനരാവര്‍ത്തനം ചെയ്യുന്ന ഈ കാലത്ത് പണ്ടത്തെ അമ്മായിയമ്മമാര്‍ ചെയ്തു പോന്നിരുന്ന ഒരു ചാരിത്ര്യവിശേഷം വെറുതെയൊരു രസത്തിന് നിന്റെ മുന്നിലവതരിപ്പിച്ചെന്നു മാത്രം…
നീ പരിശുദ്ധയാണെങ്കില്‍ നാളെരാവിലെ ഒരു റോസാപ്പൂപോലെ ഈ മുണ്ട് ചുവന്നിരിയ്ക്കും…
ഇത് കേട്ട് ടെന്‍ഷനടിയ്ക്കുകയൊന്നും വേണ്ടട്ടോ..
കാരണം ഇപ്പൊഴത്തെ പെണ്‍കുട്ടികള്‍ക്ക് കായികാഭ്യാസം കൂടുതലായതിനാല്‍ അങ്ങിനെ സംഭവിയ്ക്കണംന്നുംല്ല്യാലോ ..
ഒരു സംശയാലുവിന്റെ തൊഴുത്തിലേയ്ക്കാണല്ലോ തന്നെ കെട്ടിച്ചുവിട്ടിരിയ്ക്കുന്നതെന്ന സങ്കടത്താല്‍ അവളുടെയുള്ളം ഒന്നു പിടഞ്ഞു….
ദരിദ്രനായ അച്ഛന്റെ പ്രസന്നവദനം ഒരു തിരിച്ചുപോക്കിലൂടെ തച്ചുടയ്ക്കപ്പെടരുതെന്ന മനോബോധത്താല്‍ അവള്‍ കൂടുതല്‍ ചിന്തിയ്ക്കാന്‍ തുടങ്ങി….
ഓട്ടവും ചാട്ടവും സെെക്കിളും സ്കൂട്ടിയുമൊക്കെ കെെകാര്യം ചെയ്ത സ്ഥിതിയ്ക്ക് എന്തായാലും ‘അതൊ’ന്നും സംഭവിയ്ക്കാന്‍ പോണില്ല്യ….
സന്ദീപ് മനസിലൊരു കാര്യം അരക്കിട്ടുറപ്പിച്ച സ്ഥിതിയ്ക്ക് എന്തെങ്കിലുമൊരു പോംവഴി ചെയ്തില്ലെങ്കില്‍ ജീവിതകാലം മുഴുവന്‍ സംശയത്തിന്റെ മുള്‍മുനയിലൂടെ ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങേണ്ടിയും വരും….
എന്തായാലും രാവിലെ എഴുന്നേല്‍ക്കുമ്പോള്‍ അല്‍പ്പം സിന്ദൂരച്ചാറൊഴിച്ചേയ്ക്കാം എന്ന ചിന്താബലത്തോടു കൂടി അവളവനില്‍ പരിപൂര്‍ണ്ണമായും ലയിച്ചു ചേര്‍ന്നു…