പെടുന്നെനെ തിമിർത്തു പെയ്ത മഴയിൽ നിന്ന് രക്ഷനേടിയ കട വരാന്തയിൽ അപരിചിതരെ പോലെ നിൽക്കവേ മഴ തുള്ളികൾ മൂടിയ ഗ്രാമീണ വീചിയിലെ യാത്രാക്ലേശം കാരണം പീടിക വരാന്തയിൽ അഭയം കൊണ്ട പുരുഷാരവങ്ങളിൽ നിന്ന് ചില തുറിച്ചു നോട്ടങ്ങൾ അവളിലേക്ക് പതിക്കുമ്പോൾ എന്റെ കൈകൾ അവൾക്ക് രക്ഷാകവചം തീർത്തിരുന്നു..എന്റെ ഇടനെഞ്ചിലേക്ക് അവളെ ചേർത് നിർത്തുമ്പോൾ ഞാൻ അറിഞ്ഞിരുന്നു എത്രയൊക്കെ അവഗണിച്ചാലും അവൾ എനിക്കാരൊക്കെയോ ആയിരുന്നെന്ന്..
” അടിച്ചു വീശുന്ന കാറ്റിനിടയിൽ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് വീണ മഴത്തുള്ളികൾക്കിടയിലൂടെ ആ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി നിൽകുമ്പോൾ, ഒന്ന് മാത്രമാണ് അവൾ പറഞ്ഞത്..
“അറിയുമെന്ന് കരുതിയാണ് പറയാതിരുന്നത്, പറയിപ്പിച്ചിട്ടും തിരിച്ചറിയാതെ തിരിഞ്ഞുനടന്ന നിമിഷങ്ങളിൽ അനുഭവിച്ച ഒറ്റപെടലൊന്നാകെ ഈ മഴയോടൊപ്പം ഒലിച്ചു പൊക്കൊള്ളും..”
എന്റെ മുന്നിൽ സംഭവിക്കുന്നതൊക്കെ സത്യമാണോ….വിനീതും ശ്രീജയുമൊക്കെ മനസ്സിൽ നിന്ന് മറ്റെവിടേക്കോ മാരത്തൺ റേസിൽ പങ്കെടുക്കും പോലെ…
തൊലിവെളുപ്പിനപ്പുറം മനസ്സെന്ന മായിക വലയത്തോട് അതിരറ്റ ബഹുമാനം തോന്നിയവ സ്മരിച്ചവൾക്കഭിമുഖമായി നിന്ന്
“എടോ
എനിക്കൊരാളുടെ മുന്നിൽ നിന്നെ കൊണ്ട് നിർത്തിയെങ്കിലും ഒന്ന് സമാധാനിക്കണമെന്ന് പറഞ്ഞു ശ്രീജയുടെ വീട് ലക്ഷ്യമാക്കി മുന്നോട്ട് പോകാനോരുങ്ങവേ….
“നിവി..എനിക്കൊരിടത്തേക്ക് പോകുവാൻ വേണ്ടിയാണ് നീ ഇന്നെന്റൊപ്പം വീട്ടിൽ നിന്നിറങ്ങിയത്, ഞാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടപോലെ മാത്രം പറഞ്ഞും പ്രതികരിച്ചതും സഹായമേകിയ എന്റെ പ്രിയ കൂട്ടുകാരിക്ക് വാക്ക് കൊടുത്തതാണ് അറിയാതെ പോയൊരു പ്രണയത്തിന് അവസാനമേകി ഇന്ന് നിന്നെ അവൾക്ക് മുന്നിൽ നിർത്തുമെന്ന്,
കാര്യമെന്തെന്ന് മനസ്സിലാകാതെ.. ആര് ?എന്ത്? എന്നിങ്ങനെ ഉത്തരം തേടിയുള്ള ചോദ്യങ്ങളൊന്നൊന്നായി ചോദിയ്ക്കാൻ അവസരം നൽകാതെ ആ കൈകളെന്റെ വായിലേക്ക് തപ്പി പിടിച് അവൾ പറഞ്ഞു…
” എനിക്കും ശ്രീജയുടെ വീട്ടിലേക്ക് തന്നെയാണ് പോകേണ്ടത് ”
ശുഭം