Author : സോണിച്ചൻ
ഈസ്റ്ററായതുകൊണ്ട് പള്ളിയിൽ പതിവിലധികം ആളുണ്ടായിരുന്നു. പ്രാർഥനയ്ക്കുശേഷം ആൾക്കൂട്ടത്തിലൂടെ പതിയെ പുറത്തേക്ക് നടന്നപ്പോൾ ഇടംകൈത്തണ്ടയിൽ ഒരു നുള്ളു കിട്ടി.
തിരിഞ്ഞുനോക്കാതെ തന്നെ മനസിലായി ആളാരാണെന്ന്. മൈൻഡ് ചെയ്യാതെ പിന്നെയും നടന്നു. ഒരെണ്ണം കൂടി കിട്ടി. ഇത്തവണ നന്നായി വേദനിച്ചു. എന്റെ തൊലി കൂടെ പറിഞ്ഞുപോയെന്ന് തോന്നി. പതിവായി കണ്ടുമുട്ടുന്നെടത്തേക്ക് ചെല്ലാനുള്ള സിഗ്നലാണത്. സാധാരണ ആദ്യത്തെ നുള്ളിന് തന്നെ ഞാൻ തിരിഞ്ഞുനോക്കിയിട്ട് കണ്ണുകൊണ്ട് പറയും പൊക്കോ വന്നേക്കാമെന്ന്. ഇന്ന് തിരിഞ്ഞുനോക്കാത്തേന്റെ ശിക്ഷയാ രണ്ടാമത്തെ കട്ടികൂടിയ നുള്ള്. ഞാൻ അമ്മയുടെ അടുത്ത് ചെന്ന് ഇപ്പവരാംന്ന് പറഞ്ഞ് കിഴക്കുവശത്തേക്ക് നടന്നു. മരച്ചുവട്ടിൽ അവളെ കണ്ടില്ല. അല്ലെങ്കിൽ ദൂരെ നിന്നേ ഞാൻ വരുന്നത് നോക്കി നിൽക്കുന്നതാ. എവിടെപ്പോയി…
എന്റെ ചിന്തകളെയും കാഴ്ചകളെയും മുറിച്ചുകൊണ്ട് രണ്ട് കൈകളെന്റെ കണ്ണുകളെ മറച്ചു. റോസാപ്പൂവിതൾ കൊണ്ട് എന്റെ കണ്ണുകളെ തലോടുന്ന പോലെ. ആ കൈകളിൽ പിടിച്ച് അവളെ ഞാൻ എന്റെ മുന്നിൽ നിർത്തി.
വലിയ കണ്ണുകളിൽ കുസൃതി കാണിക്കുന്ന കുട്ടികളുടെ ഭാവം. ചുണ്ടിൽ കള്ളച്ചിരി. ഇളംനീല ചുരിദാറിൽ സുന്ദരിയായിട്ടുണ്ട്.
“കുട്ടിക്കളി മാറീട്ടില്ല ഇതുവരെ, അല്ലേ… വയസ് പത്തിരുപത്തിയഞ്ചായി.”
“എത്ര വയസായാലും ഇയാൾടെ അടുത്ത് വരുമ്പോ ഞാൻ കൊച്ചുകുട്ടിയാകും.”
എന്റെ മാറിലേക്ക് ചാരി കൊഞ്ചിയുള്ള മറുപടി.
“നിന്റെ കുഞ്ഞുകളി ഞാൻ മാറ്റിത്തരാം…”
ഞാനവളുടെ ചെവിയ്ക് പിടിച്ചു.
“യ്യോ… ചെവിയേന്ന് വിട്. നോവുന്നു…”
“ആഹാ… നിനക്ക് മാത്രേയുള്ളോ വേദന..? നീ മുമ്പേ എന്നെ നുള്ളിയപ്പോ ഓർത്തില്ലാരുന്നോ..? ഹോ… തേൾ കുത്തുന്നപോലായിരുന്നു.”
അവളുടെ ചെവിയിൽ നിന്ന് വിട്ടിട്ട് ഞാൻ എന്റെ കൈത്തണ്ട തടവി.