ഒരു ചെറു പുസ്തകം നന്ദനയിലേക്ക് നീട്ടി..
“ഈ പുസ്തകം നീ ഒന്ന് വായിക്കണം..”
എന്ന് മാത്രം പറഞ്ഞു അരുൺ തിരികെ നടക്കുമ്പോൾ…
“ഞാനിപ്പോ മരിച്ചു ജീവിക്കുന്നത് ഒരു തവണയെങ്കിലും അരുണേട്ടനോന്നു ചിന്തിക്കുമെന്ന് ആശിച്ചു പോയിട്ടുണ്ട്….” നിറമിഴികളോടെ നന്ദന വിധിയെ പഴിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു..
പ്രാണനായി സ്നേഹിച്ചവളോട് ഇനിയൊരിക്കലും കാണാൻ ആഗ്രഹമില്ലെന്ന നിലയിൽ യാത്ര പറയുമ്പോൾ..
” ഈ അരുൺ ദുഷ്ടനല്ല നന്ദു” എന്നോരായിരം തവണ പറയാൻ ആഗ്രഹിച്ചപ്പോഴും മനസ്സനുവദിക്കാതെ അവൻ നടന്നകന്നു..
വിരഹം തീർത്ത വേദനയിൽ തന്റെ കണ്ണീരിനു മുന്നിൽ മനസ്സലിയാതെ പോയ കാത്തിരിപ്പിനു മുന്നിൽ മുഖം തിരിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന അരുണിനെ മെല്ലെ അവൾ മറന്ന് തുടങ്ങിയിരുന്നു…
കാലത്തിന്റെ ഗതി ചക്രം തിരിയുമ്പോൾ ഇന്ന് നന്ദന സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ഭാര്യയാണ്, നയന മോളുടെ അമ്മയാണ്, ഭൂതകാലോർമ്മകളിലേക്ക് എത്തിനോക്കാറില്ലെങ്കിലും, ഉത്തരം കിട്ടാതെ പോയൊരു ചോദ്യ ചിഹ്നമായി മനസ്സിലെവിടെയോ അരുണിന്റെ മുഖം തെളിയാറുണ്ടായിരുന്നു..
(തുടരും)
കാത്തിരിക്കുന്നു…
അടുത്ത ഭാഗത്തിനായി..
നല്ല കഥ. ബാക്കി ഭാഗങ്ങൾക്കായി ആകാംഷയോടെ കാത്തിരിയ്ക്കുന്നു. അധികം വൈകില്ല എന്ന് കരുതുന്നു.
വേറെ കഥകൾ