അനീഷിന്റെ ആത്മഹത്യ (അപ്പു) 72

“നിനക്കെന്താ പറയാനുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞത്….??” വീണ്ടും തളംകെട്ടിനിന്ന നിശബ്ദത മുറിച്ചുകൊണ്ട് അനീഷ് ചോദിച്ചു…

“ഞാൻ അന്നുപറഞ്ഞ ഒരു വാക്ക് ഓർക്കുന്നുണ്ടോ നീ…!!” പുറത്തേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട് സിദ്ധു ചോദിച്ചു…

“എന്ത് വാക്ക്…??”

“നിന്റെ കാര്യങ്ങളെല്ലാം ശെരിയായാൽ നീ ഏറ്റവും അധികം സന്തോഷിക്കുന്ന സമയത്ത് ഞാൻ നിന്നെ വിട്ടുപോകുമെന്ന്…!!”

“അതാണോ നീ നേരത്തെ പോയത്… അപ്പോ ഇനി പോവില്ലേ…?? എന്റെ കൂടെ ഉണ്ടാവോ…??”

“ഇല്ല ഇനിയാണ് പോവുന്നത്… ഇപ്പൊ നിനക്ക് എല്ലാമുണ്ട്… എല്ലാവരുമുണ്ട്… ഇനി നിനക്ക് എന്റെ ആവശ്യമില്ല ….!!”

അത് കേട്ടതും അനീഷ് സഡൻ ബ്രേക്കിട്ട് വണ്ടിനിർത്തി… ആ സമയം അവർ ആളൊഴിഞ്ഞ ഒരു പ്രദേശത്തായിരുന്നു…

“എടാ ഇതൊക്കെ ഉണ്ടായത് നീ കാരണമല്ലേ… നിന്നെ കാണുന്നതിന് മുൻപുള്ള എന്റെ അവസ്ഥ നിനക്കറിയാല്ലോ… ആത്മഹത്യ ചെയ്യാൻ ഇറങ്ങിയവനാണ് ഞാൻ അന്ന് ഉണ്ടായ ആക്‌സിഡന്റിൽ നിന്ന് രക്ഷപെട്ടത് എന്തിനാണെന്ന് പ്രാർത്ഥിച്ച ഞാൻ ഇന്ന് ഇങ്ങനെ സന്തോഷിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അതിന് കാരണം നീയല്ലേ … നീയല്ലേ എല്ലാം ശെരിയാക്കിയത്… ലേഖയുമായി പിണക്കം മാറാനും ബിസിനസ്‌ നന്നാക്കാനും അച്ഛനെ കയ്യിലെടുക്കാനുമെല്ലാം നീയല്ലേ എന്റെ കൂടെ ഉണ്ടായത്… എന്നിട്ടിപ്പോ പോവാണെന്നോ…??” അനീഷ് ഓരോന്ന് എണ്ണിപ്പറഞ്ഞുകൊണ്ട് സിദ്ധുവിനെ പിന്തിരിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു… പക്ഷെ അവനപ്പോഴും അനീഷിന് മുഖം കൊടുക്കാതെ പുറത്തേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു…

സിദ്ധാർഥ് മറുപടിയൊന്നും പറയാതിരുന്നതുകൊണ്ട് വീണ്ടും അവരുടെ ഇടയിൽ മൗനം കൂടുകൂട്ടി…

“നീ ഒരിക്കൽ ചോദിച്ചത് ഓർമ്മയുണ്ടോ…. എന്റെ കഥയെന്താന്ന്….?? അന്ന് ഞാൻ അതൊന്നും ഓർമ്മയില്ലെന്ന് പറഞ്ഞ് പിന്മാറി…!!”

“ആഹ്…!!” ഓർമയുണ്ടെന്ന അർത്ഥത്തിൽ അനീഷ് പറഞ്ഞു…

“ജീവിച്ചിരുന്നപ്പോൾ ഞാനൊരു സാധാരണ ക്ലർക് ജോലിക്കാരനായിരുന്നു… ചെറിയ വരുമാനം കൊണ്ട് ഞാനും ഭാര്യയും മാത്രമുള്ള ഒരു കൊച്ചുകുടുംബം സന്തോഷത്തോടെ കൊണ്ടുപോയിരുന്ന ഒരു ഗൃഹസ്ഥൻ… പ്രേമിച്ച് കല്യാണം കഴിച്ചതുകൊണ്ട് അവളുടെ വീട്ടുകാരുമായി അത്ര രസത്തിലല്ലായിരുന്നു… ആ സങ്കടം ഒരു നിമിഷം പോലും അവളെ അറിയിക്കാതെ ഞാൻ സന്തോഷത്തോടെ കൊണ്ടുനടന്നു… പക്ഷെ അവളുടെ ഉള്ളിൽ മറ്റൊരു ജീവൻ കൂടി തുടിച്ച് തുടങ്ങിയ സമയത്ത് അവൾക്ക് വീട്ടുകാരുടെ സാമീപ്യം ഇല്ലാതെ പറ്റില്ലെന്നായി… എന്നോട് അത് പറഞ്ഞില്ലെങ്കിലും ഞാനത് മനസിലാക്കി… ഞങ്ങളുടെ കുഞ്ഞിന് 7 മാസം പ്രായമായപ്പോഴാണ് അവളറിയാതെ അവളുടെ വീട്ടുകാരുമായി ഞാനെല്ലാം സംസാരിച്ച് മാപ്പ് പറഞ്ഞ് ശെരിയാക്കിയത്… അവർക്കും അപ്പോഴേക്കും ആ ദേഷ്യമൊക്കെ പോയിരുന്നു…