പതിനാലാം 👹 തീയാട്ട് {Sajith} 1461

രുഗ്മിണി കടവിലെത്തുമ്പോൾ തോണിയിലേക്ക് അവസാനത്തെ ആളും കയറുകയാണ്. അത് കണ്ട് രുഗ്മിണി ഓടിച്ചെന്നു.

 

“”ആളുണ്ടേ തോണി എടുക്കല്ലേ…””,

 

കരിങ്കല്ല് പതിപ്പിച്ച കടവത്ത് കൂടി തോണി ലക്ഷ്യമാക്കി അവളോടി ചെന്നു. ശബ്ദം കേട്ട് തോണിയിൽ കയറി ഇരുന്നവരെല്ലാം വിളിച്ചത് ആരാണെന്ന് അറിയാൻ വേണ്ടി ഒരു നിമിഷം തല ഉയർത്തി നോക്കി. തോണിയിൽ കയറാനായി വരുന്നത് രുഗ്മിണി ആണെന്നറിഞ്ഞതും പലരുടെയും മുഖം ഒന്ന് കറുത്തു.

 

“”ഗോപാലാ..””,””ഈ അസ്രീകരത്തിനെ തോണിയിൽ കയറ്റികൂടാ…””,””മാന്യമായി ജീവിക്കുന്ന വരാ ഇതിലുള്ളത്…””,””പെഴച്ച് ജീവിക്കുന്ന ഇവളെയൊക്കെ ഒപ്പം ഇരുത്തിയാൽ അഞ്ച് കുളിക്കാതെ വീട്ടിൽ കേറാൻ പറ്റില്ല…””,

 

“”അതേ അതേ…””,

 

കൂട്ടത്തിൽ മാന്യമായി വേഷം ധരിച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു പ്രമുഖൻ കടത്തുകാരൻ ഗോപാലനോട് പറഞ്ഞു. തോണിയിൽ ഇരിക്കുന്ന ബാക്കിയുള്ള മാന്യന്മാരും മഹതികളും അത് ഏറ്റ് പിടിച്ചു. 

 

രുഗ്മിണി തോണിക്കടുത്തെത്തി അതിലേക്ക് കാലെടുത്ത് വയ്ക്കാൻ മുതിർന്നതും കടത്തുകാരൻ കൈ ഉയർത്തി തടഞ്ഞു.

 

“”നിക്ക് നിക്ക് എങ്ങോട്ടാ ഈ വലിഞ്ഞ് കയറുന്നെ…””,

 

രുഗ്മിണി തോണിയിലേക്ക് വയ്ക്കാൻ ഉയർത്തിയ കാല് തിരികെ എടുത്തു. അവൾ തോണിയിലിരിക്കുന്ന എല്ലാവരേയുമൊന്ന് നോക്കി. അവളെ എന്തോ നികൃഷ്ട ജീവിയെ കാണുന്നത് പോലെ നോക്കുന്നു.

 

“”നിന്നെ തോണിയിൽ കയറ്റാൻ പറ്റില്ല…””, “”നടന്ന് പോയാൽ മതി…””,

 

“”അയ്യോ ഗോപാലേട്ടാ അങ്ങനെ പറയല്ലെ…””, “”എനിക്ക് അക്കരെ എത്തിയെ പറ്റൊള്ളു..””,””നടക്കാൻ ഒരുപാടുണ്ടെന്ന് അറിയാലോ…””,

 

“”നിന്നെ തോണിയിൽ കയറ്റാൻ ഇവർക്കാർക്കും സമ്മതമല്ല…””,””എൻ്റെ അന്നമാണിത് എടങ്ങേറുണ്ടാക്കല്ലേ മാറി നിൽക്ക്…””

 

“”ഗോപാലേട്ടാ ഞാൻ കാലുപിടിക്കാം…””,

 

“”എടീ ഒരുമ്പെട്ടോളേ നിന്നോടല്ലേ പറ്റില്ലെന്ന് പറഞ്ഞെ…””,””ഈ പെഴച്ചവളെ നാട്ടീന്ന് പുറത്താക്കണ്ട സമയം കഴിഞ്ഞു…””,

 

ഗോപാലനോട് കെഞ്ചുന്നതിനിടയ്ക്ക് തോണിയെലെ ഒരു യാത്രക്കാരൻ എഴുന്നേറ്റ് നിന്ന് രുഗ്മിണിക്ക് നേരെ അലറി.

 

അവൾക്ക് മറുത്തൊന്നും പറയാനുണ്ടായില്ല. മുൻപ് പല വട്ടവും ഇത് പോലെ കേട്ടത് കൊണ്ട് പുതുമയൊന്നും അല്ലായിരുന്നു ഈ സംഭവം. എന്നാലും അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. അത് കണ്ട് നിന്ന യാത്രക്കാരിൽ പുശ്ചത്തിൻ്റെ ചിരിയായിരുന്നു. കേവലം ശരീരം വിറ്റ് ജീവിക്കുന്ന ഒരു പെണ്ണിനെ പോലെയാണ് എല്ലാവരും അവളെ നോക്കി കാണുന്നത്. പകൽ അറപ്പോടെ കാണുകയും രാത്രി ഒതുക്കത്തിൽ കിട്ടിയാൽ ആസ്വദിക്കുകയും ചെയ്യുക ഇതാണല്ലോ സാംസ്കാരിക മൂല്യങ്ങളെ മുറുകെ പിടിച്ച് ഘോരം ഘോരം പ്രസംഗിക്കുന്ന ഇത്തരത്തിലുള്ള മനുഷ്യൻ്റെ ഒരു പൊതു സ്വഭാവം. ഇവിടെയും അത് തന്നെ നടന്നു.

 

“”ഗോപാലേട്ടാ നിങ്ങള് തോണി അക്കരക്കെടുത്തേ…””,

 

തോണിയിൽ നിന്നൊരാൾ പറഞ്ഞതും ഗോപാലൻ തുഴ വെള്ളത്തിലേക്ക് ആഞ്ഞ് കുത്തി. രുഗ്മിണിയുടെ കരച്ചില് കണ്ടു നിൽക്കാൻ അവർക്കാർക്കും ഒട്ടും താൽപ്പര്യമില്ല.

 

തോണി കടവിൽ നിന്നും നീങ്ങി നീങ്ങി പോവുന്നതവൾ നോക്കിനിന്നു. കണ്ണുകൾ തുടച്ച് രുഗ്മിണി അവടെ നിന്നും നടന്നു. നടക്കുകയെങ്കിൽ നടക്കുക തന്നെ. എങ്ങനെയെങ്കിലും മേലൂര് എത്തിയെ പറ്റു. അവൾ കടവിൽ നിന്ന് തിരികെ മണ്ണിട്ട പാതയിലൂടെ നടന്നു. 

 

നല്ല വെയിലുണ്ടായിരുന്ന ദിവസങ്ങളിൽ ഒന്നായിരുന്നു അന്ന്. കാലത്തേ മോന്തിയ കുറച്ച് കഞ്ഞി വെള്ളം മാത്രമേ അവളുടെ ശരീരത്തിലുള്ളു. അതിന്റെ ബലത്തിലാണ് ഇറങ്ങി പുറപ്പെട്ടത്. വയ്യാതെ വരുന്ന ഓരോ നിമിഷവും മോൾടെ മുഖം രുഗ്മിണിയുടെ മനസിൽ തെളിയും. അത് മാത്രമാണ് അവളെ വീഴാതെ പിടിച്ചു നിറുത്തുന്നത്.

 

വൈജയന്തി പുഴ ഏകദേശം പതിനഞ്ച് കിലോമീറ്ററിനപ്പുറം രണ്ടായി പിരിഞ്ഞൊരുകുന്നുണ്ട് അവിടെ പുഴക്ക് കുറുകെ ചെറിയ രണ്ട് പാലങ്ങളും നിർമ്മിച്ചിരുന്നു പുന്നക്കൽ വകയായിട്ട്. അത് മുറിച്ച് കടന്ന് ഒരു പതിനഞ്ച് കിലോമീറ്റർ കൂടി നടന്നാലേ മേലൂര് എത്തുകയുള്ളു. 

 

രുഗ്മിണി മൺപാതയിലൂടെ നടന്നു. അൽപ്പം പോയതും വഴിയിൽ ഒരു കാളവണ്ടി വരുന്നതവൾ ശ്രദ്ധിച്ചു. വൈജയന്തി ചന്തയിൽ നിന്ന് മടക്കം പോവുന്ന വണ്ടിയാണ് കാളയെ തെളിക്കുന്നത് പുറം നാട്ടുകാരനാണ് വൈജയന്തിക്കാരല്ല. 

 

രുഗ്മിണി വണ്ടിക്ക് കൈ കാണിച്ചു ഭാഗ്യം അവര് വണ്ടി നിറുത്തി കൊടുത്തു. അവൾ വേഗം അതിന്റെ പുറകിൽ പോയി കയറി. ചന്തയിലേക്ക് പച്ചക്കറികളോ മറ്റോ കൊണ്ടു പോയ വണ്ടിയായിരുന്നു അത്. മടക്കത്തിൽ സാധനങ്ങളൊന്നും ഇല്ലാത്തത് കൊണ്ടാണ് രുഗ്മിണിക്ക് കൂടി പോരാനായത്. 

 

അവൾ കയറിയതും വണ്ടിക്കാരൻ ചാട്ട നീട്ടി അടിച്ച് കാളകളെ തെളിച്ചു. പതുക്കെ പതുക്കെ വണ്ടി നീങ്ങി തുടങ്ങി. വെയിലത്ത് അൽപ്പം നടന്നതിൻ്റെ ക്ഷീണം രുഗ്മിണിക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നു. വണ്ടിയുടെ ആട്ടം കൂടി ആയപ്പോൾ കണ്ണുകളിലേക്ക് ഉറക്കം അരിച്ചെത്തി.

 

“”അതേ മേലൂരെത്തിയിട്ടോ…””,

 

മേലൂര് അങ്ങാടി ചുറ്റി കാളവണ്ടി നിന്നു. വണ്ടിക്കാരൻ രുഗ്മിണിയെ അങ്ങാടിയിൽ ഇറക്കി. അയാൾക്ക് നാൽപ്പത് രൂപ കൊടുത്തു. പണം കിട്ടിയപാടെ ചാൺ വലിച്ച് കാളകളെ തെളിച്ച്കൊണ്ടയാൾ പോയി.